Na Nachttrein naar Lissabon werd ik, zoals velen, fan van Mercier. Lea vond ik eveneens prachtig, maar Perlmann's zwijgen en de Pianostemmer: voor mij niet om doorheen te komen. Dus dit boek, Het gewicht van de woorden, zou een verrassing worden. En wat een mooie verrassing. Beter, mooier, doordachter dan Nachttrein. Wel met eenzelfde insteek: brieven met diepere lagen, levensvragen, als motief om alles wat je je aan het eind van het leven zou kunnen afvragen, te bespreken. Of niet aan het eind van je leven. Een prachtig boek!
