Carry Slee kende ik tot nu toe alleen als kinderboekenschrijver. Ja, ik wist wel dat ze ook een aantal boeken voor volwassenen had geschreven, maar gelezen had ik die niet. Nu had ik ook nog eens een autobiografische roman van haar in handen.
Slee heeft een bijzonder knappe manier van schrijven laten zien. Ik had geen idee van haar achtergrond en bewonder haar openheid in dit boek. Ze is nog maar een meisje in de tijd waarin dit verhaal speelt en makkelijk heeft ze het zeer zeker niet gehad. Toch is haar schrijven niet emotioneel. Het lijkt wel alsof ze over iemand anders schrijft, zo nuchter is het verhaal. Dit bedoel ik zeer zeker niet negatief. Ik vind het knap hoe zij over haar eigen jeugd vertelt en ook is dit boek absoluut niet zwaar, ondanks de pittige jeugd.
Beide ouders zijn enorm op zichzelf gericht en het lijkt alsof de kinderen weinig liefde hebben gekend in hun gezin. Moeder had psychische problemen en vader bemoeide zich liever met andere vrouwen dan zijn gezin. Hoewel er niet geoordeeld wordt door de auteur zelf, kromp mijn hart soms in elkaar door wat ik las.
Het verhaal van Slee weet te boeien. Niet alleen door haar vlotte, nuchtere schrijfstijl, ook door haar openheid. Dat meisje waarover ze schrijft, ze raakt me. Met haar positiviteit maar vooral met haar kracht. Ze houdt zich ontzettend knap staande en bij een tegenslag veert ze terug. Hoewel ik Carry niet ken, komt ze wel over als een krachtige vrouw. Dat zou betekenen dat ze die kracht altijd vast heeft weten te houden.
Over zus Elsje word je uiteindelijk niet heel veel wijzer. Natuurlijk komt zij in het verhaal voor, maar de zussen lijken geen diepe band te hebben. Ik ben na dit boek wel benieuwd geraakt of dit klopt, of dit misschien nog veranderd is en hoe het Elsje is vergaan. Dochter van Eva en De toegift zijn vervolgen op Moederkruid. Wie weet vind ik hier antwoorden in. Ik ben in ieder geval onder de indruk van Moederkruid, daarom geef ik het 4 sterren.
