Geschreven bij Oorsprong
Onwaarschijnlijk veel lovende reacties op dit boek. Onze leesclub kwam, vrijwel unaniem, tot een geheel ander oordeel.
Dan Brown is geen mooie-zinnen-schrijver, zal dat nooit worden ook, dat gegeven was vooraf bij ons bekend. Het zou dus puur om het verhaal moeten gaan. 'Waar komen we vandaan?' en 'Waar gaan we naartoe?', het leek wat te beloven. Maar het verhaal in kwestie blijkt niet meer dan een flinterdun plot, door schaamteloos (het moet maar eens worden gezegd) bijna letterlijk overgenomen IT-vakterminologie , Wikipedia-bijdragen (er worden nog net geen gekopieerde gebruiksaanwijzingen van kwantumcomputers bijgeleverd) en andere online geplaatste reisgidsen- en naar (controversiële) geschiedenis verwijzende encyclopedie-items. Het is allemaal too much, te klinisch, te sterk afremmend. De dit alles met duidelijke moeite verbindende schrijfstijl (voor zover er zelfs van 'stijl' mag worden gesproken) is derhalve zwaar, ja zwáár, vermoeiend. Al die Robert Langdon-clichés, al die man-en-jonge-slimme-vrouw-op-de-vlucht-voor-Het-Kwaad-herhalingen en de afstotende karakterloosheid van de wederom uitgekauwde hoofdpersoon gaven ons constant het gevoel dit boek al eerder te hebben gelezen. Vervelend in de meest letterlijke zin.
Ook kwamen wij tot een andere conclusie: Dat juist een boek dat wetenschap met geloof zou moeten kunnen laten afrekenen zó veel meelopersbewierokingen kan losmaken is feitelijk het beste voorbeeld van... gelóóf (...). Of zouden al die positieve reacties een andere 'oorsprong' kennen?
