Lazarus

Geschreven bij Joona Linna - Lazarus

Het Zweedse echtpaar Ahndoril-Coelho heeft onder het pseudoniem Lars Kepler een indrukwekkende serie thrillers op zijn naam met als middelpunt de aansprekende politieman Joona Linna.

“Hypnose” (3*), “Contract” (4*), “Getuige” (5*), “Slaap” (5*), “Stalker” (4*) en “Jager” (4*) gingen aan het nu te bespreken boek vooraf.

“Lazarus” is aldus het zevende deel. Het verhaal begint met een vreselijk tafereel waarin de agenten Mats Lystad en Karen Stange in Oslo een dode man in verregaande staat van ontbinding aantreffen. Diens vrieskist blijkt een afschuwelijke inhoud te hebben.

Joona Linna wiens echtgenote Summa geruime tijd eerder aan een ernstige ziekte is overleden, heeft inmiddels een vriendin. Zijn dochter Lumi woont in Parijs omdat zij naar de mening van Joona niet veilig is in haar eigen land Zweden. Joona heeft namelijk een ongedefinieerd onrustgevoel over een dreiging van een oude vijand die hem ooit heeft toegevoegd “ik maak je met de grond gelijk”.
Er worden moorden gepleegd met een bepaald patroon die doen denken aan de manier van opereren van deze man.
De hoofdrol in het verhaal gaat niet zozeer naar Joona Linna als wel naar Saga Bauer, de mooie agente van de Säpo die ook uit eerdere boeken bekend is. Zij gelooft niet in het gevoel dat Linna heeft, maar komt gaandeweg tot andere inzichten.
Het verhaal ontwikkelt zich in grote vaart met vele moorden, ontvoeringen, wrede acties en vaak grof geweld.

Lars Kepler heeft een uitstekende schrijfstijl. Met gebruik van de tegenwoordige tijd ontrolt het verhaal zich met korte zinnen al snel voor het geestesoog van de lezer. Maar de subtiliteit die sommige eerdere boeken uit de serie kenmerkte, is nu wel ver zoek.
In de recensie van “Jager” kwam de eerste stevige kritiek al naar voren:

“De moordscènes zijn tamelijk gruwelijk en behoorlijk tot in detail beschreven. Daar houden lang niet alle lezers van. Wellicht hadden zij wat minder expliciet beschreven kunnen worden.
Ook de ontegenzeggelijk spannende ontknoping gaat gepaard met een forse portie geweld. Voor sommige lezers teveel van het goede.”

In “Lazarus” heeft die tendens zich in verhevigde mate voortgezet. Het is daarmee een rauw en nogal grof verhaal geworden rond een extreme psychopaat dat bovendien vele onwaarschijnlijkheden kent. En dat zal voor nogal wat fans van het eerste uur een teleurstelling zijn. Voor mij was dat het geval.
Maar natuurlijk is dat maar persoonlijk. Er zijn vele thrillerliefhebbers die smullen van gruwelijkheden die soms tot in detail zijn beschreven, en van een flinke dosis geweld. Wellicht zullen zij het ook niet zo erg vinden dat de kern van de plot zeer onwaarschijnlijk is.

Het boek krijgt drie sterren, die weliswaar staan voor een goed boek. Maar het is een boek dat gericht lijkt op een nieuw publiek, en voor vele oude fans “over the top” is.

Geschreven bij Joona Linna - Lazarus

Het duo slaat naar mijn mening volledig door nu er een oude tegenstander weer tevoorschijn wordt getoverd, deze persoon en een medestander krijgen goddelijke eigenschappen mee, waardoor ze bijna alles voor elkaar krijgen, dit ongeloofwaardige verhaal wordt hierbij ook nog veel geweldadiger dan gebruikelijk neergezet, veruit de slechtste Lars Kepler.

Geschreven bij Joona Linna - Lazarus

Lars Kepler onderscheidt zich met een denderende vertelstijl, geschreven als een actiefilm, puntig, snel en continu in beweging van cliff naar cliff. Ideaal leesvoer voor wie zich snel verveelt. De karakters zijn scherp, slim en creatief bedacht. In een mooie Scandinavische setting. Dat geldt voor de eerste zes delen, en ook weer voor dit zevende deel. Maar - voor het eerst - stelt het plot ernstig teleur. Het is gewoon één lange achtervolging tussen held en schurk, zonder verrassingen, mysteries of een twist. Nota bene een schurk die in een eerder boek al dood was gegaan, maar toch weer leefde (nou ja zeg!).

Groter bezwaar is dat het verhaal met de pagina ongeloofwaardiger wordt. De doden vallen bij bosjes, uiteindelijk een stuk of 30, allemaal even gruwelijk. Maar onze arme held moet de schurk in zijn eentje zien te stoppen, want de Zweedse politie vindt het geen prioriteit (ondanks 30 onschuldige lijken, hoe dan?). En de schurk kan alles. Hij kan overal komen, elk telefoongesprek ter wereld horen, iedereen vinden, alles betalen en overal wegkomen of ontsnappen zonder sporen. Hoe hij dit kan? Daar wordt geen woord over gerept. Als de schurk ergens het licht wil uitdoen, maakt hij onderweg eventjes snel een complete elektriciteitscentrale onklaar, zodat de hele stad zonder stroom zit. Als uitleg volstaat de schrijver met 'Op de een of andere manier.' Dat Kepler de meepuzzelende thrillerlezer niet erg serieus neemt, blijkt ook uit slordigheden in continuïteit. Het is begin december, vriest -20, maar de snelweg loopt vast door vakantieverkeer met caravans.

Omdat ik Kepler hoog heb zitten, heb ik het boek helemaal uitgelezen. Want - eerlijk is eerlijk - het leest als een raket en ik ben bereid hem (of eigenlijk hen) één minder boek te vergeven en uit te kijken naar deel acht. Maar ik houd m'n hart vast, want ondanks het simpele kat-en-muis-plot eindigt het verhaal open. Dus als het een beetje tegenzit, maakt Kepler het zichzelf weer makkelijk, snijdt hij in deel acht als de buik van de boze wolf open, komen oma en roodkapje weer vrolijk naar buiten en begint alles weer opnieuw.