Ben ik bij het lezen van dit boek bevooroordeeld omdat ik John Boyne een geweldige schrijver vind ? Misschien wel, maar het neemt niet weg dat je vanaf de eerste bladzijde meegetrokken wordt in het verhaal van Sam en zijn grote broer Jason.
De liefde tussen de twee broers is duidelijk. Sam kijkt tegen zijn grote broer op en Jason neemt het op voor zijn jongere broer, onder meer door hem te helpen met lezen in verband met Sam's dyslexie.
De mededeling van Jason, dat hij zich meer meisje dan jongen voelt, hakt er dan ook flink in bij Sam. Dit kan helemaal niet, Jason is toch zijn grote broer ? Aanvoerder van het voetbalteam ?
De ouders van de jongens, moeder minister, vader haar assistent, doen de bekentenis van Jason in eerste instantie af als een bevlieging. O, dat gaat wel over, hij moet hiervoor maar in therapie gaan. Moeder is in de race voor minister-president en dat gaat eigenlijk even voor ! Dus het gemakkelijkste is om er maar niet meer over te praten.
De therapie komt er inderdaad, in eerste instantie in familieverband, hetgeen niet zo'n succes is. Jason gaat dan ook in zijn eentje verder hiermee.
De thuissituatie wordt steeds moeilijker. Desinteresse vanuit de ouders en een steeds ongemakkelijker gevoel tussen de twee broers. Jason gaat dan ook op een gegeven moment bij zijn tante wonen, die een meer open mening heeft over alles.
Na een tijdje krijgt Sam een uitnodiging van zijn tante om te komen logeren. Hij gaat er graag naartoe, want dan kan hij eindelijk zijn broer Jason weer zien. Maar nee, volgens zijn tante woont Jason niet meer bij haar. Wel Jessica, die woont er nu.
Het verdere verloop van het verhaal ga ik nu niet verraden, maar het krijgt zonder meer een verrassende wending.
Ik heb dit boek in één dag uitgelezen en heb groot respect voor John Boyne voor de wijze waarop hij dit thema bespreekbaar heeft gemaakt. Hij heeft dit op een ontroerende manier gedaan en zelfs voor fijngevoelige humor is er voldoende ruimte.
Tot slot de kaft van het boek: let eens op de details in de titel.......