Geschreven bij Ultiem bewijs
De vergelijking die werd gemaakt met Dan Brown maakte me nieuwsgierig aangezien Dan Brown een van mijn favoriete schrijvers is.
Uit het dankwoord van Peter blijkt dat dit al in de pen zat vanaf 1989 na het krijgen van een onverwacht telefoontje van een al wat ouder klinkende meneer die beweerde het 'Ultieme bewijs' te hebben van het bestaan van God.
Vanaf die dag 'reisde' Peter door de wereld van het geloof alsook de wetenschappelijke contreien. Deze werelden botsen ongelooflijk hard soms als het om God gaat. Het geloof komt in zekere zin uit gevoel, de “emotionele” kant van de mens, daar waar de wetenschap alles denkt te kunnen verklaren door onderzoek en logica – dit is natuurlijk van mijn kant kort door de bocht maar ik hoop dat je snapt wat ik bedoel. De ontiegelijke prettige schrijfstijl, de snelle, directe vertelwijze d.m.v. vaak korte hoofdstukken waarin hij afwisselt tussen de hoofdpersonen, de karakters die beeldend beschreven worden maar vooral ook de gortdroge humor die zijn boeken zo uniek maken. Messcherpe spanning waarbij je alleen maar wil doorlezen, afgewisseld met een scala aan complete twists.
De vergelijking met Dan Brown's boeken is wat mij betreft niet helemaal juist.
Dit boek is namelijk veel lekkerder leesbaar! Daar waar Brown je soms overlaadt met geschiedenislesjes is Peter James veel meer verhalend, een schrijver die je meeneemt op zijn reis door de keiharde tegenstellingen van geloof en wetenschap. Waar je soms gaat twijfelen aan de dingen die je zelf “gelooft”. Twijfelen ook aan de goedheid van de mens en waar het in sommige gevallen meer om geld lijkt te draaien dan om de dingen waar we voor (lijken) te staan.
Het begint allemaal in een sjofele tent in het centrum van Los Angeles waar een verlopen goochelaar probeert nog wat geld te vangen voor zijn antieke goocheltrucjes en BAM ….. je zit meteen in het sfeertje!
We lezen in enkele hoofdstukken hoe het leventje van Ross Hunter tot het hier en nu is verlopen en het vage telefoontje van Harry F. Cook over het ultieme bewijs van het bestaan van God dat hij denkt te hebben. Van hier af aan zal Ross' leven een drastische wending nemen. Als onderzoeksjournalist is hij natuurlijk wel wat gewend als het op extreme dingen en blijkbare “gekkies” aankomt.
Toch wil hij niet één mogelijkheid aan zich voorbij laten gaan om HET grote verhaal van zijn leven te schrijven. Hij duikt dan ook met enige terughoudendheid in het verhaal van Harry die hem alleen een coördinaat geeft waar een eventuele eerste aanwijzing kan zijn. Maar hij onderschat het gevaar dat hij daarbij aantrekt. Want is de wereld wel klaar voor een ultiem bewijs? Willen mensen wel geconfronteerd worden met deze magisch lijkende kennis?
Waar is hij naar op zoek op desbetreffende plek en vindt hij sowieso iets? Vanaf het begin van zijn zoektocht lijkt het alsof er mensen in zijn nabijheid zijn die hem steeds een stapje voor zijn. Wie zijn deze mensen en aan welke kant staan ze? Zijn het de gelovigen? De wetenschappers die een slaatje willen slaan uit de dingen die Ross zal gaan zoeken? Toch is er ook iemand die hem lijkt te willen helpen maar is deze dame wel te vertrouwen?
Zoveel vragen die je jezelf stelt tijdens het lezen! Daarbij merkte ik ook nog dat ik wel vond dat er voor iedere kant wel wat te zeggen viel, maar dat ik aan de andere kant verafschuwde wat voor sommigen de WARE beweegreden was om het bewijs te vinden. En wat zou zo'n Ultiem bewijs kunnen zijn? Wat voor “wonder” zou voor zowel gelovigen als wetenschappers HET ultieme kunnen zijn? Net als het leven zelf blijven sommige dingen in mijn ogen onverklaarbaar, al heb ook ik wel mijn eigen “geloof” uiteraard, waarmee ik jullie absoluut niet wil vermoeien hoor ;-)
Het gevaar voor Ross komt steeds dichterbij, zal hij zijn zoektocht kunnen afmaken?
