Zomerhuis met zwembad

Geschreven bij Zomerhuis Met Zwembad

Mijn vermoedens over het nieuwe boek van Herman Koch waren hoog. Dit komt natuurlijk door zijn succes werk: Het Diner. Gelukkig waren deze vermoedens enigszins juist. De schrijfstijl en sarcastische humor waren net als in Het diner uitstekend. Het boek begint meteen met een scherpe blik van de arts Marc Schlosser hoe hij tegen zijn patiënten aan kijkt. De openhartigheid van deze hoofdpersoon is erg groot. Soms zo groot dat je waarschijnlijk oncomfortabel wordt de volgende keer als je in de stoel bij je eigen huisarts zit. Marc lijkt een botte hork, gelukkig leren we een andere kant van dit personage kennen als er iets met een van zijn dochters gebeurt. Hij verdenkt een van zijn beroemde patiënten, de acteur Ralph Meier.

Het boek leest eenvoudig weg door het makkelijke taalgebruik. Als de lezer kennis heeft gemaakt met alle hoofdpersonen begint het echte verhaal, de vakantie in Frankrijk. De opbouw is langdradig, je bent al halverwege het boek voordat er echt wat gebeurt. Als het gezin Schlosser bij de familie van de acteur gaat kamperen komt er ook wat meer vaart in het verhaal. Er gebeuren meerdere opmerkelijke dingen tegelijk en Koch blijft elk hoofdstuk komen met zijn scherpe humor. Door de cynische opmerkingen kreeg ik wel een liefdeloos gevoel bij het boek. Marc kon zich heel druk maken om een zieke ezel, maar zijn eigen vrouw liet hij links liggen. Dat deze harteloze man een beschermende vader is paste niet echt bij het karakter maar wel bij het boek. Net als bij Het Diner komt er een centrale vraag naar voren. Hoe ver kan/mag je gaan met het beschermen van je kind. Dit thema had door Koch meer uitgewerkt kunnen worden, maar deed hij niet. Ook wordt er niet een echt antwoord gegeven op deze vraag. Het boek verlies snelheid na de taferelen in Frankrijk. Alle losse stukjes informatie die de lezer gekregen had aan het begin van het boek en de vakantie vielen gedeeltelijk in elkaar. Het viel hier en daar wat tegen. Ook het einde had meer uitgewerkt mogen zijn. Het plot was niet verassend en Koch gaf er een soort ‘eind goed, al goed’ sfeer aan. Dit is jammer.

Toen ik het boek na een paar dagen uit had was ik tevreden. Het is een goed boek. Het is een boek van Herman Koch. Maar een tijdje later begon het toch te knagen. Er zitten wat gebreken in het boek. Ik vraag me af waarom de lezer niets meer te weten kwam over de verwaarloosde camping houder. En ook het slot blijft tegen vallen. Het boek is een terechte bestseller en ik zal het ook blijven aanraden aan klanten van de boekenwinkel waar ik werk, maar dan wel als een leuk boek voor op het strand.

Geschreven bij Zomerhuis met zwembad

Vanaf de allereerste pagina is het boek niet meer weg te leggen. De ontwikkeling van het verhaal, de beoogde wraak van de hoofdpersoon, de twijfels of hij het wel bij het rechte eind had... ik bleef aan het boek gekluisterd.
Het werd een beetje langdradig toen naar een ontknoping werd gewerkt, en naar mijn smaak ging het verhaal helaas uit als een nachtkaars. "Was dit het nu?" was de impressie die ik van het boek heb onthouden.
Dit neemt niet weg dat Koch een meester met de pen is. Voor een verhaal dat meer "af" is, zou ik eerder zijn boek "Het Diner" aanraden.

Geschreven bij Zomerhuis Met Zwembad

Net als zijn vorige boek ‘Het Diner’ is ‘Zomerhuis met zwembad’ een ware pageturner, waar het schrijfplezier vanaf spat. Een bijzonder grappig, knap geschreven, zeer spannend en vermakelijk boek met scherpe observaties voor alles wat slecht of bespottelijk is aan de mens. Dat laatste is ook mijn enige echte bezwaar.

‘Zomerhuis met zwembad’ is wel heel erg liefdeloos geschreven. Meer nog dan ‘Het diner’ waarin het hoofdpersonage vooral lijkt te worden gedreven door woede, overheerst hier het cynisme en de minachting voor alle mensen, niemand uitgezonderd. Deze ontluisterende liefdeloosheid maakt het hoofdpersonage dermate onsympathiek dat het wel erg moeilijk wordt nog met hem mee te leven.

Zelf lijkt het hoofdpersonage niet in staat om ook maar enige liefde of tederheid te kunnen voelen. Zelfs zijn mooie vrouw en dochters wekken vooral zijn trots op. Hij beschouwt en behandelt hen in de eerste plaats als een kostbaar bezit. Ook de vrouw die hij begeert laat hij vallen zodra het hem uitkomt. Alleen een uit een boom gevallen vogeltje, een zwerfkat en een zieke ezel lijken de liefdeloosheid van het hoofdpersonage enigszins te kunnen breken. Achter het eeuwige cynisme proef ik hier wel degelijk iets wat in Duitsland zo mooi ‘Mitgefühl’ heet, geen medelijden, maar medeleven, iets wat duidt op affectie.

Deze affectie ontbreekt echter volledig zodra Herman Koch in stoere mannentaal over mensen schrijft. Elk personage is in dit boek doordrongen van opgeklopte leegte. Achter die leegte blijkt niets anders schuil te gaan dan platte overlevingsdrang. Alleen de sterkste en mooiste exemplaren zullen overleven en alleen zijn verdienen het ook om te overleven, zo luidt het motto van dit boek. Natuurlijk is dit ‘slechts’ fictie en geen filosofie, maar toch, het is een sinister teken aan de wand dat dit boek van Herman Koch zo immens populair is.