‘Dames voor Dames’ heb ik heel traag gelezen. In één ruk, maar gespreid over 6 weken en elke paragraaf minstens 4 keer. En dan laten bezinken, om voluit te laten rijpen wat er bleef hangen.
Voor het eerst in vele jaren heb ik ervaren dat filosofen ook ‘wetenschappers’ kunnen zijn. Het verzamelen van een gigantische berg gegevens, er kritisch en onbevooroordeeld naar kijken, hypothesen formuleren en repliceerbaar toetsen, evalueren, schrappen en nieuwe openingen suggereren, aanscherpen en herformuleren… Kortom: aan wetenschap doen. Wat een verademing, en wat een onmogelijke uitdaging voor alle criticasters die hun ‘geloof’ uit ideologische beschouwingen moeten halen.
Hoofdstuk 9 is een aanzet, en misschien wel het specifieke werkdomein van een aantal andere disciplines en beroepscategorieën, die met de bevindingen uit de eerste 8 hoofdstukken grondig aan de slag kunnen gaan. Het kritisch-wetenschappelijk tegen het licht houden van de voorgestelde strategieën en doelstellingen vind ik, geheel persoonlijk, de blijvende taak van filosoof-wetenschapper Vandermassen , eerder dan het opzetten van een hernieuwde pedagogische politiek.
Wat mij persoonlijk uiteindelijk nog het meest heeft getroffen is de vaststelling dat het evolutie-psychologisch denkkader vele keren makkelijker toelaat om schijnbaar onuitroeibare feiten, accidenten en calamiteiten te begrijpen, of om de op het eerste zicht rare keuzes van mensen beter te kunnen plaatsen. Zonder dat je je daarvoor in rare mentale bochten moet wringen: je voelt intuïtief aan dat het logisch ergens vandaan komt. Om maar dit te noemen: Ik heb in mijn beroepscarrière heel veel ziekelijk geweld gezien tussen exen, hun nieuwe partners en hun kinderen. Ik heb als ‘baas’ vaak gezien wie het niet meer redt op het werk als er thuis een kind ziek is, en neen, ik snap ook niet, of net wel, hoe Trump aan die Melania komt. :-D
Ik hoop dat dit werk snel in veel talen wordt vertaald.
