De weeshuizen werden destijds gerund door de nonnen nadat de katholieke premier Maurice Duplessis erdoor drukte dat de zorg moest worden geleverd door de kerk. De werkelijke kosten voor de zorg werden door de staat betaald. Toen in 1954 ineens bleek dat meer subsidie werd betaald voor psychiatrische patienten, veranderde de kerk met een simpele pennenstreep de wezen tot geestelijk gehandicapten.
Hierdoor kregen deze kinderen geen scholing meer en werden al van kleins af aan ingezet om te werken in deze inrichtingen waar steeds meer echte psychiatrische clienten werden geplaatst. Kleine ruimtes werden opgevuld met zoveel mogelijk bedden en er werd met harde hand en duivelse streken geregeerd door de nonnen. Als je als kindje een beetje uit de zogenaamde rij durfde te lopen, het iele lijntje durfde over te steken om zomaar commentaar te geven of vragen te stellen werd dat niet in dank afgenomen. Dwangbuizen en slaapmedicatie waren eerder regel dan uitzondering.
Schrijnende verhalen die me tot tranen toe roerden …..
Maggie is de dochter van “De zaaier”. Een hardwerkende man die in zijn winkel allerlei zaden verkoopt voor de land-, en tuinbouw, alsook aanverwante artikelen. Maggie adoreert haar vader die van oorsprong Engels is. Haar moeder is geboren als Franstalige en deze twee werelden botsten als de hel in Maggies wereldje, een dorpje dat door de wederzijdse afkeuring erg verdeeld is tussen de Frans,- en Engelstaligen. Ook het huwelijk van de ouders van Maggie en haar broer en zusjes gaat in uitersten op en neer van goed naar slecht.
Als Maggie dan ook smoorverliefd wordt op haar buurjongen, de “Franse” Gabriel, is haar vader daar op zijn zachtst gezegd niet blij mee en hoewel hij zelf destijds ook verliefd is geworden op haar Franse moeder wil hij pertinent NIET dat zijn kinderen het met dit, in zijn ogen, “minderwaardig” volk aanlegt. Maar liefde laat zich in Maggie en Gabriels geval niet beteugelen door welk verbod dan ook.
Als Maggie zwanger blijkt te zijn is het hek van de dam. Ze wordt weggestuurd naar haar kinderloze oom en tante met het vooruitzicht dat haar kindje zo gauw als het geboren is ter adoptie moet worden afgestaan. Ook moet ze beloven haar relatie met Gabriel te verbreken.
Als haar kleine meisje wordt geboren mag ze het zelfs niet zien en wordt haar verteld dat het kindje erg ziek is.
Elodie groeit de eerste vier jaar van haar leventje op in het weeshuis waar ze graag leert en tekent en het op zich best prettig vindt met een paar lieve nonnen. Toch is iedere dag doorspekt met hoop en verlangen, ze verlangt naar de dag dat haar moeder haar komt ophalen. Als ze dan van de ene op de andere dag het weeshuis moet verlaten om ergens anders te worden geplaatst, vervliegt daarmee haar grootste wens en droom – haar moeder zal nu waarschijnlijk niet weten waar Elodie is en haar nooit meer kunnen vinden. Je voelt haar kleine hart breken.
In beider harten groeit het gemis met de dag, bepaalt het hun leventjes behoorlijk. Zal Maggies zoektocht op een positieve manier eindigen of zullen moeder en dochter uiteindelijk de leemte nooit kunnen opvullen?
De ongewenste kinderen, een vergeten generatie weeskinderen. Ongelooflijk dat een pure geldkwestie zoveel leed veroorzaakte voor een groot aantal kinderen dat zelfs de kans niet kreeg om zichzelf te verdedigen. Ze dienden beschermd te worden door de overheid of de kerk, maar nee hoor – geld. Geld was blijkbaar belangrijker.
Een hartverscheurend, fictief verhaal dat op feiten is gebaseerd.
Joanna belicht een ieniemienie topje van de ijsberg als het om de dramatische geschiedenis van deze groep kinderen gaat. En dat waren er niet een paar, maar duizenden!!!
