Geschreven bij Onder de Italiaanse zon
Sinds de dood van haar echtgenoot Ted, leidt de achtenzestig jarige Gracie Burton een teruggetrokken en bescheiden leven in het Engelse kuststadje Badley Compton Harbour. De contacten met haar enige dochter, Carina, beperken zich tot niet veel meer dan een occasioneel telefoontje. Zien doet ze haar dochter bijna nooit. Die verstopt zich maar al te graag achter haar bedrijf, een pr-zaak, waar ze het veel te druk mee heeft. Haar kleindochter, Anastasia, ziet zo mogelijk nog minder. Tijdens het schooljaar verblijft ze in een luxe-internaat en de weinige dagen dat ze thuis is, brengt ze door achter het schermpje van haar smartphone. Van een relationele band tussen de drie vrouwen is dan ook nauwelijks sprake.
Gracie is een gewillig slachtoffer dat graag door iedereen gebruikt en misbruikt wordt, niet in het minst door de snobistische Flapy Scott-Booth, als meid-voor-alle-werk bij om het even wat er in het stadje wordt georganiseerd, met name als het de Badley Compton Ladies’ Book Club betreft.
Hoewel ze het misschien allemaal liever anders zag, is ze niet ongelukkig met haar leven en kabbelt Gracie rustig mee op de golven van de tijd.
Daarom is het ook zo verbazingwekkend als ze plots besluit naar Italië te vertrekken om er op het domein van het oude kasteel van Colladoro gedurende een week een kookcursus te volgen. Het kan niet anders of Gracie is gek geworden. Om haar moeder in het oog te houden, besluit Carina haar te vergezellen. Meteen is het ook een unieke gelegenheid om de banden met haar eigen dochter aan te halen.
Ieder met hun eigen agenda, trekken de drie vrouwen naar het kasteeldomein in het hart van het liefelijke en betoverende Toscane. Maar is Gracie’s keuze echt wel zo toevallig of is er sprake van voorbedachte rade? Welk geheim draagt ze met zich mee? En wie is graaf Tancredi Bassanelli? En wat speelt er zich af tussen de verschillende kooklessen?
Santa Montefiore (°1970) voorstellen hoeft nog amper. Onder de Italiaanse zon (Engelse titel: the Temptation of Gracie) is de vijftiende roman van deze ongekroonde Britse koningin van de romance-literatuur.
Zoals steeds wordt ook dit boek gekenmerkt door een meeslepend verhaal dat je laat wegdromen. Tijdens de lectuur waan je je in Italië, ruik je de kruiden, voel je de zon op je huid, zie je het kasteel, de landschappen, het dorpje. Je ziet jezelf wandelen in de bergen, uitpuffen op het terras met een glas wijn en ’s ochtends wakker worden in een paradijselijke omgeving. De personages zijn levendig en levensecht. Het is bijna alsof je hen kan vastgrijpen.
Misschien is een van de verhaallijnen deels gedeelte voorspelbaar maar de andere plots zijn dat niet en zijn soms zelfs zeer verrassend. Maar zelfs dan doet dit op generlei manier afbreuk aan het boek en zijn inhoud. Eens je eraan begint, kan je het maar met moeite wegleggen en wil je zo snel mogelijk weten wat er zich in het volgende hoofdstuk afspeelt. Kortom: een must en niet alleen voor tijdens de zomerse vakantiedagen!
Literatuur hoeft niet altijd filosofisch diepgaand te zijn en de diepere existentiële levensvragen te behandelen maar moet je ook kunnen laten wegdromen. Als je op het einde een zucht kunt slaken van geluk, dan is dat zeker even belangrijk. Daar is Santa Montefiore eens te meer schitterend in geslaagd.