In één adem uitgelezen. Net zoals Mayra hieronder schetst, bestaat het boek voor mijn gevoel inderdaad ook uit twee delen: Tatjana’s persoonlijke verhaal, en een stuk waarin ‘dik zijn’ in breder maatschappelijk perspectief geplaatst wordt.
Haar persoonlijke verhaal is ontroerend, pijnlijk, krachtig, bewonderenswaardig en sterk tegelijkertijd. Een heftig verhaal, maar komt niet als zielig over.
Het stuk waarin ‘dik zijn’ breder getrokken wordt is onwijs herkenbaar. Hoewel zelf ook dik (zeer morbide obees) heb ik niet of nauwelijks met mijn omvang geworsteld in het verleden of nu. Toch loop ik tegen dezelfde issues aan als bijvoorbeeld stoelen met leuningen, is vliegen een crime (2x per maand voor mn werk, altijd met extra stoel en eigen verlengstuk voor de veiligheidsgordel) en merk ik eigenlijk dagelijks dat in deze maatschappij zoals Tatjana schrijft, letterlijk geen plaats is voor de dikke, dat we te veel ruimte in beslag nemen. In dat opzicht is het verfrissend om erover te lezen. De tips aan het einde vh boek waar verwezen wordt naar ander werk rondom het thema ‘dik zijn’, waardeer ik dan ook zeer.
Ik verheug me op meer werk van Tatjana en hoop dan ook dat dat er komt!