Geschreven bij Jagersmaan

Indrukwekkend hoe Jan Vantoortelboom kan spelen met vertelstijl en perspectief. De ene keer volgen we Victor, een man met eelt op zijn ziel, die verwikkeld geraakt in de Ierse burgeroorlog. De andere keer is zijn moeder aan het woord die vertelt waarom ze haar zoon weggestuurd heeft. Maar bovenal is het een roman over de ouder-kindrelatie. Een onderwerp waarover Vantoortelboom al vaker geschreven heeft, maar toch blijft hij zichzelf heruitvinden.

“Het feest van de Jagersmaan, het begin van de winter. Het is de nacht van de feeën en de geesten van de doden.”
Tijdens het dichtslaan van het boek en het schrijven van een recensie weerklinkt de muziek Danse Macabre van Saint-Saëns in mijn hoofd. Vol negatieve vooroordelen maar met vertrouwen begon ik met lezen. De kaft vond ik onaantrekkelijk. Vlaams voelt soms ongemakkelijk voor me om te lezen. En het verhaal, dat zich afspeelt in 1922 gaat over dood, burgeroorlog in Ierland en tedere liefde. Dit bijzondere verhaal bevreemdde me. Maar gaandeweg pakte ik de essentie op en genoot ik van dit poëtisch vertelde verhaal over een gebroken man in de rouw, die uit liefde voor een kind langzamerhand zichzelf weer bijeenraapt. Het is geen triest verhaal geworden. Juist mooi. Vantoortelboom heeft klein geschreven.