Het hele concept waar dit boek op is gebaseerd is een drogreden; een retorische truc die bedoeld is om discours te manipuleren en andersdenkenden* monddood te maken
"White fragility" is een zogeheten "Kafka-trap": een beschuldiging waartegen je je onmogelijk kunt verdedigen, omdat elke verdediging of ontkenning te interpreteren valt als exact datgene waar je van beschuldigd wordt. Met andere woorden: als iemand je beschuldigt van white fragility en je laat weten het niet eens te zijn met die beschuldiging, is die weerstand/ontkenning zelf een geval van white fragility. De beschuldiging negeren of weglopen is white fragility. Rustig tegenargumenten geven is white fragility. Boos worden is white fragility. De enige acceptabele reactie is ja en amen te zeggen en te accepteren dat jij je als witte persoon moet aanpassen aan hun ideologie. Het lijkt me duidelijk waarom een idee als dit van geen kant deugt.
* andersdenkenden zijn in dit geval ook alle mensen die er andere ideeën op nahouden van hoe we racisme het beste kunnen bestrijden. Ik ben van mening dat Diangelo's model van rasseninteracties als een klassenstrijd van "onderdrukten en onderdrukkers" enkel polariserend werkt en uiteindelijk de verhoudingen tussen de rassen alleen maar slechter zal maken. Dit bezwaar zelf kan echter óók gemakkelijk uitgelegd worden als "white fragility". Zie je het probleem?