Geschreven bij De geheime tuin
"De geheime tuin" van Frances Hodgson Burnett behoort tot één van mijn favoriete kinderboeken. Het is een realistisch verhaal, dat toch iets sprookjesachtigs bevat. Het voert je mee naar een bijzondere wereld vol wonderen, spanning en mysterie. Ik vind het verhaal prachtig. Het is wel een tijdje geleden dat ik het heb gelezen, maar het is zo'n boek dat ik nooit zal vergeten. Je hebt wel met het meisje Mary te doen, omdat haar ouders overlijden als ze nog jong is, waardoor ze bij haar oom in het landhuis in Engeland moet gaan wonen. Daar is ze niet blij mee, maar als ze weet krijgt van de geheime tuin en 's avonds het geluid van een huilend kind hoort, raakt ze gefascineerd en gaat ze op zoek naar de waarheid achter al die geheimzin. "De geheime tuin" is een verhaal waar je helemaal bij wegdroomt en dat als je aandacht trekt door de voelbare sfeer. Dit boek doet me erg denken aan het boek "Heidi" van Johanna Spyri, wat ik ook een prachtig boek vind dat ik iedereen aanraad. Het zijn wel kinderboeken, maar ze blijven leuk voor volwassenen. Hoe oud dit boek ook mag zijn (1911), het blijft voor eeuwig goed en het zal voor altijd blijven bestaan en worden gelezen. Het is een ware klassieker. Ik vind het echt een aanrader voor als je een kind hebt, óf voor jezelf natuurlijk. Er is ook een verfilming van uit 1993, die heet: "The Secret Garden". Ik heb 'm gezien en ik vind 'm niet slecht, maar het boek vind ik persoonlijk beter. Dit verhaal laat je zien hoe goed alles kan aflopen, hoe groot de ellende ook is. Ik denk dat het verhaal wel een bepaalde goede boodschap heeft, zoals in sprookjes ook vaak voorkomt, maar het komt niet belerend over en dat is fijn. Ik vind het een erg mooi geschreven boek met erg mooie illustraties.
