Zelden las ik zo'n mooi, zuiver verhaal. De vertelling is prachtig, rustig en overzichtelijk en nergens verliest de schrijfster zich in vals sentiment. Maar wat een verhaal en hoe vreselijk voor de betrokkenen dat dit boek geschreven moest worden. Niet alleen op menselijk vlak maar ook voor het project 22. Hoe dubbel moeten alle loftuigingen (ik volgde het ook op en in de media) zijn voor de schrijfster. Zulk iets moois neerzetten waar men zo van onder de indruk is, maar tegelijk zo intens triest in deze periode leven? Chapeau Fleur.
