Geschreven bij Echo
Vooropgesteld: de liefhebber van het genre gaat dit vast een goed boek vinden. Ik ben geen liefhebber, vond het idee wel aardig, ken het Val d' anniviers goed, en het begin van het bek viel niet tegen. Ik vond de uitwerking erg tegenvallen. Niettemin heb ik respect voor de manier waarop Oldeheuvelt probeert jonge lezers te trekken met jonge hoofdrolspelers, social-media-taal, een enorme hoeveelheid Engels, en een moderne relatie (waar ik dus ook pas na 150 pagina's achterkwam, niet storend maar onnodig want irrelevant). Hoewel ik er niet gecharmeerd van was vind ik de stijl van schrijven ("dus ik zeggen je bent niet goed bij je hoofd" , " dus dat" , enzovoort) verfrissend en te respecteren.
De uitwerking is niet goed. Het vrij eenvoudige idee wordt enorm uitgemolken, en dan ook nog eens met een minimum aan betrokkenen; naast de twee hoofdrolspelers zijn dat het klimmaatje (die al vrij snel af haakt) de zus en een verpleegkundige. Verder een handvol passanten die nodig zijn om helderheid in het mysterie te scheppen en daarna oplossen in luchtledigheid. Even probeert Oldeheuvelt het mysterie body te geven door het (terecht) te plaatsen in de cultuur-historische context van de geïsoleerd levende bevolking in de slecht bereikbare zijdalen van Wallis. Maar het wordt er met de haren bijgesleept; dat is jammer want het had het boek veel meer belang kunnen geven.
Het uitmelken (iemand kijkt terug, heeft een verslag geschreven, bespreekt iets met een ander, enzovoort) zorgt voor zeker tweehonderd overbodige bladzijden. Het uitmelken resulteert in een aanhoudende kou, voortdurend slecht weer (zelfs in de uitloop van de zomer die in dit deel van Zwitserland vaak tot in oktober duurt), veel pijn, veel wanhoop, veel angst, veel uitzichtloosheid. Op de helft van het boek ga je denken dat het boek wel een verrassende wending moet krijgen, want in je rechterhand hou je evenveel boek als in je linkerhand, dus je moet nog zo ver. Er is iets met de verpleegster ga je denken, de vriend gaat ineens een andere rol spelen, of iets dergelijks. Maar niets van dit alles. Genoeg pagina's over voor Oldeheuvelt om nog eens alles opnieuw te beleven, opnieuw te beschrijven, hetzelfde te doen vanuit een ander perspectief, en nog eens opnieuw, en opnieuw. Zo is het eind weinig verrassend; hoe had het anders moeten aflopen ?
En op zo'n manier gaat de stijl van het boek irriteren, evenals het Engels dat in veel gevallen geen enkele relevantie heeft, en vooral de enorme hoeveelheid moeilijke woorden die op een enkele keer na niets toevoegen.
Kortom, als je van dit genre houdt is het een goed gegeven, is het begin goed, maar wordt het boek al snel een repeterende plaat. En wat de 18 doden in het Amsterdamse ziekenhuis (in één nacht en hoewel het internationale aandacht krijgt in alle media gaat de ramp uit als een nachtkaars en haalt Oldeheuvelt het aan het eind van het boek nog een keer terug om aan te tonen dat het is zoals het is.
Ik heb het boek uitgelezen, ik wilde zeker weten dat er uiteindelijk toch niet iets spectaculairs gebeurde, een switch, een complete verrasssing , een mindblow. Maar niets van dat alles, en zo begon het uitlezen van het boek vanaf pagina 350 heel erg op werk te lijken.
