De ontdekking van een groot aantal vaten met allerlei giftige stoffen onder een woonwijk in Lekkerkerk in 1979, deed het ernstige vermoeden rijzen dat de bodem ook op andere plaatsen in Nederland zodanig was verontreinigd dat saneringsmaatregelen moesten worden getroffen. Dat besef leidde in juridisch perspectief tot de Interimwet bodemsanering, waarin in het bijzonder het adagium ‘de vervuiler betaalt’ centraal stond. De overheid betaalde de kosten van onderzoek en sanering, en probeerde die met behulp van het privaatrechtelijk aansprakelijkheidsrecht te verhalen op de veroorzaker van de verontreiniging. Die Interimwet werd enkele jaren later gevolgd door de saneringsregeling in de Wet bodembescherming, die meer bestuursrechtelijk van karakter was en ook de eigenaar van de verontreinigde locatie bij de bodemsanering een rol toebedeelde. Inmiddels staat de inwerkingtreding van de Omgevingswet voor de deur, en werd in januari 2018 in dat verband het Aanvullingswetsvoorstel bodem aan de Tweede Kamer voorgelegd. Bodemsanering in juridisch perspectief brengt het bodembeleid en de bodemregelgeving bij elkaar: van Interimwet bodemsanering, via de Wet bodembescherming naar de Omgevingswet. Het geeft een praktisch, actueel en volledig overzicht van beleid en recht op het gebied van bodemsanering door de decennia heen.