Voordat Simone St. James zich volledig toelegde op het schrijven van boeken werkte ze twintig jaar achter de schermen bij de televisie. In haar vrije tijd schreef ze manuscripten, maar de eerste werden alle afgewezen. Tot haar agent op een stapel ongevraagd aangeboden manuscripten The haunting of Maddy Clare vond. Dit werd in 2012 haar debuut, waarmee ze meteen al een aantal prijzen won. Gebroken meisjes, dat in 2018 verscheen, is haar eerste boek dat in het Nederlands is vertaald.
Het is 1950 en vier meisjes leren elkaar kennen op Idlewild Hall, een kostschool voor ongewenste en tegendraadse meisjes. Ze delen er een kamer, worden vriendinnen, vertellen elkaar hun geheimen en praten over de geruchten dat er een spook rondwaart. Plotseling verdwijnt een van hen en wordt het anders. Ruim zestig jaar later hoort journaliste Fiona Sheridan dat het gebouw, dat inmiddels vervallen is, wordt gerestaureerd. Tijdens de werkzaamheden wordt het skelet van een jong meisje gevonden. Fiona gaat op onderzoek uit en komt tot de ontdekking dat er veel verborgen gebleven is. Daarbij komt ook de moord op haar zus weer bij haar naar boven.
De twee verhaallijnen in Gebroken meisjes spelen zich af in twee verschillende perioden. Het ene verhaal vindt plaats in 1950 en het andere in 2014. Hoewel er in het begin van de plot nog niet direct op te maken valt wat ze met elkaar te maken hebben, is er toch al één duidelijke overeenkomst die beide verhalen met elkaar linken en dat is Idlewild, dat dan tevens als de rode draad van het hele verhaal beschouwd kan worden. Het verleden, en in veel mindere mate eigenlijk ook het heden, ademen een wat mysterieuze sfeer uit die doet denken aan de legenden en mythen van het Engelse platteland. Dit gevoel wordt nog eens versterkt door het bovennatuurlijke waar de auteur regelmatig gebruik van maakt. Hoewel het in dit verband misschien wel erg vreemd klinkt, is het allemaal beeldend geschreven. De lezer kan zich hiervan, maar ook van alle andere situaties en omstandigheden, een prima voorstelling maken.
Staat het boek daardoor dan bol van de spanning? Nee, dat dan weer niet, hoewel er wel een constante spanningsboog aanwezig is. Misschien komt dat doordat de vier meisjes elkaar een aantal dingen onthullen die ze nog aan niemand anders hebben verteld. Sommige daarvan zijn intrigerend en dat van een van hen, Sonia, grenst enigszins tegen het aangrijpende aan. Daar wordt de lezer nieuwsgierig van en dat zorgt ervoor dat dat spanningselement toch altijd latent aanwezig is. Het is overigens niet zo dat alleen het verleden dit oproept, ook het heden laat zich daarin niet onbetuigd.
Het verhaal uit het verleden wordt beurtelings verteld vanuit het perspectief van de vier vriendinnen. Dat is interessant, want daardoor kun je je in een van hen verplaatsen, maar zie je ook hoe de meisjes afzonderlijk naar een situatie of persoon kijken, hoe ze ermee omgaan en wat ze voor elkaar over hebben. Het heden wordt volledig vanuit het perspectief van Fiona verteld en heeft meer weg van een thriller dan de flashbacks naar 1950. Wat de verhalen uit beide tijdzones gemeen hebben, is dat ze goed uitgediept zijn. Zowel van de meisjes als van Fiona komt de lezer ruim voldoende te weten. Hierdoor is het geen moment oppervlakkig.
Ondanks de originaliteit heeft St. James niet kunnen voorkomen dat het verhaal wel enkele kleine en algemene clichés heeft. Daar viel waarschijnlijk niet aan te ontkomen en in feite is het ook niet iets om je al te druk over te maken. Gebroken meisjes is in ieder geval een thriller die erg prettig leest en de lezer zonder meer blijft bezighouden.
