Een prachtig verzorgde uitgave, dit "Zeeuws Geluk" van Carolijn Visser. Historische foto's en recentere, de kleuren, alles maakt dit boek een genot om vast te houden, te openen. Complimenten voor Suzan Beijer en anderen die betrokken waren bij de publicatie.
De inhoud? Dit keer geen verre reizen of een biografie; maar herinneringen en verhalen van bejaarde Zeeuwen en Visser zelf. Geboren en getogen Zeeuwen en "immigranten", waarvan het merendeel niet meer voor zichzelf kan zorgen door een beroerte, Alzheimer, Dementie.
De achterkant van de hard-cover vertelde mij, dat Visser op "ontdekking in Zeeland" ging, op uitnodiging van een Zeeuwse zorgorganisatie. Ze verbleef in moderne verzorgings-instellingen op Noord-Beveland en Walcheren. Dat is maar een klein hoekje van de provincie.
Het boek zelf telt inclusief foto's, waarvan er een aantal 2 pagina's beslaan, slechts 219 bladzijden. Kleuren laten een lezer weten, dat er een nieuw hoofdstuk start. Het is een mix van korte schetsen en koffie-tafel-boek; dat zowel thuis in de boekenkast of in een wachtkamer op zijn plek is.
Verwacht geen biografie; het gaat vooral om verhalen van bewoners, vrijwilligers, verzorgers, familie. Opnieuw van de achterkant van dit boek geplukt: "een lofzang op de zonnigste provincie van ons land."
Een beetje te zonnig en fleurig; mogelijk een gevolg van het schrijven op uitnodiging en na gebruik van gastvrijheid van een organisatie. Een kritisch lezer vangt af en toe een glimp op van minder leuke zaken, tussen de regels door.
De verstikkende grip van dominees en kerk op het leven van mensen. Het belang van uiterlijk vertoon (hoedjes op in de kerk, geen radio of televisie op zondag). Een bewoner die, net als iedereen aan tafel zit, laat weten naar de wc te willen: niet tijdens het bidden; als iedereen aan tafel zit.
Lees over plekken waar huizenprijzen hoger liggen, dan aan de Amsterdamse grachtengordel. Een plek waar het toeristisch seizoen 12 maanden duurt. Iets langer geleden: die kleine gemeenten waar iedereen elkaar kent. Ga protesteren (Carolijns vader, broer en zijzelf), "take a stand", gedraag je iets anders dan de goe-gemeente: men kende en kent je bij naam. Je kreeg een "sticker" opgeplakt, waar bijna niet meer vanaf te komen was.
Ja, het leven in Zeeland - of beter gezegd op Walcheren - tijdens de jaren zestig, zeventig, tachtig was heerlijk! Want wat Visser beschrijft, zijn deels ook mijn herinneringen. Veel school-keuzes waren er niet: Atheneum, scholengemeenschap, docenten zijn bekend. Kip Katrien, de goudfazanten ook. Ik herinnerde me die keer dat ma Visser in een deux-cheveau een bocht vanaf de Burcht op twee wielen nam: een stunt waar haar kinderen trots op waren.
Sommige verhalen deden mij dan ook heel hard lachen. Familienamen van bewoners die voorbij komen, straatnamen, namen van dorpen: jeugdherinneringen kwamen boven. Beschrijvingen van bewoners met Alzheimer of Dementie: minder prettige herinneringen, maar wel bekende situaties.
Het deed pijn te lezen dat woningen nu al zijn opgerukt tot kasteel Ter Hooge, waar ooit een boer met z'n paarden ploegde. Dat Swerfrust geen plaats meer biedt aan bejaarde ooms en tantes, maar nu een AZC is, tja - deed mij denken aan de maanden wachten tot er eindelijk een kamer beschikbaar kwan elders, voor mijn demente moeder.
Gewoonte-getrouw die en die route fietsen of wandelen en je opeens realiseren dat die winkel, die school weg is, vervangen is, er wijken bijgekomen zijn ... Geboren in Zeeland, als velen de provincie lang geleden verlaten hebbende voor studie of werk: je keert terug als toerist, als vreemdeling.
Dit is een boek dat het zeker goed zal doen onder Zeeuwen en onder degenen die de provincie (noodgedwongen) de rug toe hebben gekeerd. Of bij toeristen die vakantie-herinneringen willen koesteren. Maar worden andere lezers blij van dit boek?
