Geschreven bij Maestra - Ultima
Bij het zien van de cover van Ultima van L. S. Hilton wil je weten waar de witte kleur van dit deel voor staat. Al heb je wel een vermoeden waar die kleur voor staat. Je zou die kleur op meerdere manieren kunnen opvatten.
Net zoals in het vorige deel schept de proloog veel hoop. Je verwacht, of beter gezegd je hoopt, dat je weer een superspannend deel gaat lezen, meer in de trant van het eerste deel. Even lijkt het ook zo te zijn, maar dan zakt het weer af en wordt het soms zelfs langdradig en saai ondanks dat er een paar verrassende wendingen in zitten die je niet verwacht. Het duurt een hele tijd voor het weer een beetje spannend wordt, dat er weer echt wat gebeurd. Je zou kunnen zeggen dat dit het slechtste, saaiste deel is van de drie van deze boekenserie ondanks dat het een verrassend eind heeft. Toch wil je doorlezen omdat je wilt weten hoe het af zal lopen. Je wilt weten of Judith zal blijven leven, welke identiteiten ze nog meer aanneemt en wat er allemaal nog gaat gebeuren.
In dit deel kom je eindelijk achter de waarheid van wat er in de jeugd van Judith is gebeurd en wat haar eerste echte moord was, hoe ze wraak neemt op een van haar bazen en op anderen en kom je erachter of ze uiteindelijk blijft leven of dat ze haar 9 levens heeft verspeeld.
Ook in dit deel gaat het voornamelijk over kunst. Als je deze serie hebt gelezen, weet je een heleboel meer over kunst en hoe het er in de kunsthandel aan toegaat. Dat het niet altijd zo'n leuk wereldje is als dat het lijkt, maar dat er veel list en bedrog is. In dat opzicht kan je merken dat de auteur kunstgeschiedenis heeft gestuurd.
Mocht je de vorige delen niet gelezen hebben, dan kan je die beter wel eerst lezen, want anders begrijp je een aantal gebeurtenissen in dit deel niet en weet je niet wie wie is. Begin dan wel met Maestra, daarna Domina en eindig dan met dit laatste deel.
Kortom; Ultima van L. S. Hilton begint spannend, je verwacht er veel van, maar dan duurt het weer even voor het echt spannend wordt. Dit deel is dan ook, ondanks dat het een spannend begin en eind heeft, het slechtste, saaiste deel van deze boekenserie.
Je zou je kunnen afvragen of het wel nodig was om van deze boekenserie een boekenserie te maken. Als er heel wat minder uitgebreid geschreven was over de kunst en de omgeving, dan had het verhaal ook in één boek geschreven kunnen worden. Het boek was dan misschien wel iets dikker geworden, maar het was dan wel van begin tot eind, zonder saaie, langdradige momenten, spannend en pikant geweest.