Max, Mischa & het Tet-offensief

zo'n boek waarin je leeft, waarna je terug verlangd wanneer het uit is, waarna je echt even niet aan iets nieuws kan beginnen, want het is niet dit verhaal. zoooooo knap, goed, prachtig, mooi, groots en geweldig.

Aan de vele positieve recensies heb ik niet veel toe te voegen, Behalve een waarschuwing tav het eerste hoofdstuk. Dat is wat zwaarder dan de rest. Laat je er niet door afschrikken.

Geschreven bij Max, Mischa & het Tet-offensief

Absoluut het beste wat ik de laatste 10 jaar gelezen heb. Echo's van Murakami, Knausgard en David Foster Wallace klinken door in dit magnum opus van ruim 1200 bladzijden. Toch verveelt het geen moment. Op bijna iedere bladzijde vind je wel iets dat waard is om op te schrijven, op te zoeken op Youtube of Wikipedia of simpelweg over na te denken. In alle opzichten een boek dat een leven lang gelezen en herlezen kan worden.

LEES DIT BOEK

Bij bladzijde 100 was ik zo blij dat ik er nog 1100 te gaan had. Bij de laatste bladzijde vond ik het intens jammer dat het voorbij was. Ik ben jaloers op iedereen die dit boek nog niet gelezen heeft.

Het is grappig, mooi, ontroerend en bijzonder in alle eenvoud van het dagelijks leven. Geen konijnen uit hoeden of gekke sprongen maar een prachtig verhaal over eenzaamheid, liefde, vriendschap en hoe schrijnend het gewone leven kan zijn. Ik kan alleen maar zeggen, lees dit boek want het maakt alles waar wat je er van hoopt

Op het moment dat het boek begint, is Max op tournee met een toneelstuk. Het is al dikwijls gespeeld en hij is het wat beu. Hij kijkt terug op zijn leven tot dat moment.
Max komt uit Noorwegen, waar hij met zijn ouders woonde tot zijn vader naar Amerika wilde om zijn grote droom, piloot, waar te maken. Max was een tiener toen ze verhuisden. Zijn ouders zijn communisten en waren tegen de oorlog in Vietnam
In zijn nieuwe school ontmoet hij Mordecai, een joodse tiener en de twee passen wel bij elkaar. Eerst zitten ze samen op zwemmen, daarna samen op toneelspelen en beide zijn er goed in. Max speelt enkele goede rollen maar kiest er nadien voor om toneel te regisseren. Mordecai blijft acteur, ook in film. De twee tieners trekken ondanks hun verschillende achtergrond veel met elkaar op. Tijdens zo'n vakantie leert de dan zestienjarige Max Mischa kennen en het is meteen raak.

Dit boek gaat veel over toneel, schilderen en acteren. Daarnaast is de oorlog in Vietnam ook nooit veraf ook al speelt dit boek zich later af.
Het is moeilijk een boek van 1200 pagina's kort samen te vatten.
Het boek bevat veel lange zinnen en dan bedoel ik meerdere pagina's. Toch geraak je de draad niet kwijt in die lange zinnen. Verder valt het op dat veel nieuwe zinnen beginnen zonder hoofdletter.

Er zitten ook goede rake zinnen in en mooie zinnen.
"Het geheugen is een archief met onbetrouwbare medewerkers."

"Het Mollenvolk, de gestoorde en uitgekotste mensen, die niet eens genoeg geld hebben om bovengronds arm te zijn of die niet gezond genoeg zijn om op trottoirs te zitten."

Over de lengte van het boek las ik in 'Schrijven is scheuren' (een literaire scheurkalender) een stuk van een interview met Johan Harstad, De lengte is het probleem niet.
Op het scheurblaadje van 27 mei:
Johan Harstad zag het boek alsmaar dikker worden. Hij was bang dat de lezers het zouden zien als een machogebaar: Kijk eens wat een dik boek ik kan schrijven. Of erger nog, dat mensen zouden denken dat hij het boek niet had geredigeerd. Terwijl hij meer dan vijfhonderd pagina's schrapte. Zijn redacteur temperde zijn zorgen. Maar zei ook: Hoe langer je boek wordt, hoe meer elke paragraaf zijn eigen bestaan moet rechtvaardigen. Met dat uitgangspunt gooide de schrijver nog eens heel veel weg. Resteerde, een roman van 1232 pagina's.

Op het scheurblaadje van 31 mei ging dit verder:
Als je boek de duizend pagina's overschrijdt, verlies je een bepaalde vorm van controle. Je moet dan accepteren dat je niet altijd het hele gebouw kunt zien. Nu eens bevindt je je op de tweede verdieping, dan weer ben je aan het werk op het dak, maar het geheel kun je niet overzien. Het voordeel daarvan is dat zowel de schrijver als de lezer helemaal kan worden opgeslokt door het boek. Harstad liet zich dit idee influisteren door de kunstenaar Mark Rothko, die zijn schilderijen zo groot maakte dat je er helemaal door omgeven kon worden. Kunst wordt op die manier iets fysieks, een plek.

Rothko en zijn manier van schilderen komt ook aan bod in het boek.

Achtergrond over het Tet offensief vind je hier: https://www.hebban.nl/spot/leesverslaving/nieuws/johan-harstad-max-mischa-het-tet-offensief

Geschreven bij Max, Mischa & het Tet-offensief

Het boek deed me denken aan de film "Boyhood". Er gebeurt ogenschijnlijk niet veel, het gewone leven wordt beschreven, van dag tot dag. Herkenbaar maar zo boeiend opgeschreven dat het geen moment verveelt. Al is het een behoorlijk dikke pil.

Geschreven bij Max, Mischa & het Tet-offensief

De auteur heeft hier een krachttoer uitgehaald, die ik nog maar zelden heb gelezen. Het boek zet altijd aan om verder te lezen omdat zijn literatuur zo bevattelijk, helder en begrijpbaar is. Het verhaal is meeslepend en boeiend en alles leest heel vlot. Het is natuurlijk een turf van een boek, die niet zo gemakkelijk in de hand ligt om te lezen, maar het is zeker de moeite waard om door te gaan. Nu heb ik even geen zin om een nieuw boek ter hand te nemen. Een meesterwerk van een ongekende klasse!

In het begin vraag je je af waar je bent en waar het naar toe gaat, maar het verhaal ontvouwt zich al ras mooi en komt je leven in. Het leest alsof het de weerslag is van een heel mooi gesprek dat je met een heel goede vriend hebt. De personen zijn intelligente mensen met diepgang, die je echt leert kennen, zodat het van een verhaal een hele mooie vriendschap wordt die al heel lang duurt, en je onderdeel uit gaat maken van een familie en vriendengroep. Een boek om rustig te lezen, want al is beslaat het ruim 1200 pagina's, het nodigt zelfs uit om steeds langzamer en zorgvuldiger gaan lezen, omdat het geen boek is dat je uit wilt hebben. Het verhaal, die vriendschap, het is zoveel meer dan titel en recensies en achterflap tekst deden vermoeden. Vriendschappen (een hele regenboog vol) zijn voor heel lang en als je vol in een vriendschap zit, dan wil je geen afscheid.

Ik kan zeggen dat ik een ervaren lezer ben, ook lid van een boekenclub, en dit boek heb ik dan ook helemaal uit gelezen omdat ik door alle goede recensies dacht dat het beste nog zou komen. De thematiek gaf ook verwachtingen. Nou, er kwam helemaal niks, nog nooit zo’n langdradig, warrig en pretentieus boek gelezen. Alleen de stukken over oom Owen vond ik enigszins de moeite waard. Het verhaal van de kleren van de keizer kwam bij het lezen in mij op, als iedereen zegt dat het goed is dan moet het wel zo zijn. Niet dus. Waarschijnlijk mijn eerste boek dat in de kliko beland.

Geschreven bij Max, Mischa & het Tet-offensief

Dit is dus zo’n boek dat je iedereen aan kunt raden. Wat een prachtig verhaal en wat een mooie tekst. ‘Pubers zijn als katten, ze komen alleen maar thuis om te mauwen en te eten!’ Ondertussen alles van Johan Harstad gelezen en in afwachting van zijn volgende boek. Max en Mischa is echter onovertrefbaar!