De hoofdpersoon is de buitenjongen, tot zijn twintigste bracht hij tien maanden per jaar in de stad door en twee in de bergen. Op een bepaald moment is hij gestopt met naar de bergen te gaan. Nu zit hij in een soort van dip in zijn leven en besluit terug naar de bergen te gaan.
Hij huurt een almhut en probeert er aan het buitenleven te wennen. Lange beschrijvingen van wat hij ziet en hoort, dieren, de bergen, dalen, rotspartijen, bomen, heel veel ook over bomen. Bomen waarvan het hout nodig is om te stoken.
Hij denkt eenzaam te zijn, maar eigenlijk zoekt hij zelf iedere keer weer het gezelfschap van mensen op. Pas wanneer hij de almhut verlaat voor een lange tocht en dan bij een andere hut aankomt en daar een tijd blijft hangen, voelt hij zich goed in zijn vel. Nadien gaat hij wel terug naar zijn almhut, tot de herfst zijn intrede doet.
Er gebeurt niet veel in dit boek en toch is er iets dat lezers naar dit boek trekt en maakt dat het momenteel veel gelezen wordt. Ik heb het andere boek, de acht bergen nog niet gelezen, maar heb begrepen dat dit boek voor de acht bergen geschreven is.
Mooie zinnen en beschrijvingen van de natuur, het deed me er ook wel naar verlangen moet ik zeggen.
