De laatste verhalenweefster

Het gebeurt me niet vaak dat ik een boek in één ruk uitlees. Nu wel...
De laatste verhalenweefster nam me mee in een spannend verhaal waarvan je de afloop wilt weten. Mooi hoe Marita Coppes een diepe verhaallijn heeft bedacht in de vorm van de verhalenweefsters, die het leven van hun voorouders in hun weefgetouwen terugzien. Die wat diepere poëtische of magische lijn wordt gecombineerd met een vertellende lijn in de 'moderne wereld'. Hierin volgen gebeurtenissen elkaar snel op. Het is vlot geschreven en leest daardoor ook makkelijk door. Ik had een heerlijke dag met dit boek!
Misschien was het enige minpuntje dat het zo snel uit was... wat mijn betreft had het boek iets dikker mogen zijn...:-)

Marita Coppes weeft een complex patroon tot een hedendaags sprookje met De Laatste verhalenweefster.

Kate is advocaat bij het bedrijf T-Petrol van haar vader en na zijn overlijden ontdekt zij dat hij voor het gewin een heel Maya-dorp heeft laten uitmoorden. Haar vroegere nanny is ook afkomstig uit dat dorp en heeft haar in haar jeugd verteld over het dorp en de vrouwen die daar wonen. Zij behoren tot de verhalenweefsters. Via het weven van kleden brengen zij familiegeschiedenissen in beeld en kunnen weeffouten uithalen en herstellen, om zo ook de familiegeschiedenis te herstellen. Haar nanny is de laatste van haar soort en zoekt naar een oplossing om de traditie voort te zetten. Kate kampt zelf met een aantal weeffouten in haar levensgeschiedenis. Kan zij die laten corrigeren of is het voor haar te laat.

In het begin van het boek leren we Kate kennen als een workaholic, die alleen op de vrijdag losgaat, maar dan ook echt los. Drank, coke en feesten zijn haar niet onbekend. Dat maakt het voor mij wat ongeloofwaardig dat zij zich zo makkelijk van een andere kant laat zien als het op de verhalenweefsters aankomt. Sommige motivaties waarom de karakters doen wat ze doen zijn erg dun, maar dat mag de pret niet drukken.

Marita weeft het verhaal in verschillende lagen met als resultaat een kleurig kleedje dat helemaal af is met hier en daar een klein foutje. De kleine foutjes zijn makkelijk door de vingers te zien en geven het verhaal hun eigen jeu.

Na het lezen ga je bijna weer in sprookjes geloven, wat een fijne schrijfstijl en een luchtige manier om een ingewikkelde familiegeschiedenis en zware misstanden aan het licht te brengen.

Lekker voor tussendoor.

Het boek De laatste verhalenweefster vertelt het verhaal van Kate Baker. Zij is advocaat bij T-Petrol, de oliemaatschappij van haar vader. Als haar vader overlijdt, ontdekt zij dat T-Petrol en dus haar vader, opdracht heeft gegeven voor het wegvagen van een dorp en zijn inwoners, ten gunste van het bedrijf. In dit dorp woonde een generatie verhalenweefsters, waaronder het vroegere kindermeisje van Kate, Calixta. Via de familiebanden van Calixta komt Kate in contact met de laatste verhalenweefster en krijgt zij de kans deze traditie voort te zetten.

De cover van het boek is zeer toepasselijk en beeldt een geweven kleed uit, met de prachtige kleuren die daarbij horen en een afbeelding van een verhalenweefster. Wanneer je de eerste bladzijden opslaat, verschijnt er al snel een illustratie van een heupweefgetouw, welke een grote rol speelt in het boek. Zowel met de cover als met de illustratie zet de schrijfster meteen een sfeer neer die, zoals later blijkt, zeer goed bij het verhaal past.

Het verhaal heeft regelmatig magisch realistische momenten, maar ongepast zweverig wordt het niet. De schrijfster vertelt op een mooie, beeldende manier een heel bijzonder verhaal, waarin familiebanden zeer belangrijk zijn.

‘Na al die jaren van eenzaam overleven, zonder familie, zonder dorpsgenoten met wie ik ben groot geworden, is de geur van mijn zoon, die ik opsnuif als ik hem vasthoud, een medicijn.’

Tevens is het een erg spannend boek, je wilt weten hoe het afloopt, het leest als een thriller.

Centraal staat dat de verhalenweefsters stellen gebeurtenissen uit het verleden, invloed hebben op het heden. Maar ook en vooral dat wanneer dit slechte dingen zijn, je altijd ervoor kunt kiezen het tij ten goede (proberen te) keren, het patroon te doorbreken. Dit gegeven werd van dochter op dochter doorgegeven door de verhalenweefsters. Nu het doorgeven niet meer op die manier kan, proberen ze het op een andere manier.

‘Wil onze kennis overleven, dan zal die gedragen moeten worden door een nieuwe generatie blanken, die openstaat voor wat wij te zeggen hebben.’

Het boek leest erg fijn, heeft een mooie boodschap en biedt veel wijsheid. Tevens komt de problematiek van oliewinning in de jungle uitgebreid aan bod. De auteur Marita Coppes is onder andere vertelkunstenaar en docent aan de Nationale Vertelschool. Dat is zeker in dit boek tot uiting gekomen, een prachtig verhaal dat doet uitkijken naar een volgend boek van deze schrijfster.