Als Isabel Delancey te horen krijgt dat Laurent, haar man, verongelukt is, stort haar wereld in. Bovenop dat alles krijgt ze ook nog te horen dat haar man helemaal niet zo rijk bleek te zijn en dat ze ver in de schulden zitten. Dan hoort ze dat ze een landhuis van haar oudoom heeft geërfd, die ze helemaal niet kent. De enige manier om de schulden de kop in te drukken, is om hun oude huis te verkopen en samen met haar zoon Thierry en haar dochter Kitty te verhuizen naar het landhuis in Little Barton.
De nieuwe buurman, Matt McCarthy, blijkt een aannemer te zijn en biedt aan om te helpen met het huis. Wat Isabel echter niet weet, is dat Matt en zijn vrouw Laura een verborgen agenda er op nahouden. Zij azen al meer dan tien jaar op het huis.
Ik moet eerlijk toegeven dat ik op een gegeven moment zo klaar was met Matt. Hij was zo narcistisch en haalde het bloed onder mijn nagels vandaan. Dit maakte wel dat hij een goed beschreven personage was. Bij alles wat hij deed, wilde ik naar hem schreeuwen. Ook vond ik het lastig om te lezen dat Laura McCarthy dit allemaal voor haar kiezen kreeg en gunde haar ook geluk.
Byron was mijn favoriete personage uit het boek. Byron is een mysterieus, zachtaardig personage met een verleden. Hij doet zo zijn best, maar wordt overschaduwd door Matt. Door zijn verleden durft hij er niets van te zeggen, omdat hij bang is dat mensen anders naar hem gaan kijken. Ik mocht Byron en gunde hem de wereld.
Het duurde lang voordat ik echt in het verhaal zat. Ik heb zelfs nog in het begin 50 pagina’s overgeslagen. Ik kon er gewoon niet inkomen. Toen heb ik het boek ook even aan de kant gelegd en heb ik een ander boek gelezen. Gelukkig werd het op de helft van het boek interessanter. Dit vond ik best wel jammer, toch was ik blij dat het over de helft wél begon te pakken. Ik werd nieuwsgieriger naar Byron en Matt werd steeds onuitstaanbaarder. Daarnaast kwam de waarheid steeds meer aan het licht en was ik nieuwsgierig hoe Isabel, Thierry en Kitty hier mee omgingen.
Het verhaal kwam moeilijk om gang, zoals ik al aangaf. Dit vond ik erg jammer. Desondanks heeft Moyes een fijne schrijfstijl. Het is vlot te lezen en soms bijna zelfs poëtisch. Haar invalshoeken zijn origineel en erg herkenbaar. Daarnaast beschrijft ze haar personages op zo’n manier dat ze echt lijken. Het zijn geen perfecte mensen, zelfs verre van perfect. De personages moeten overleven en hebben het niet makkelijk. Op deze manier worden ze levensecht.
