Gisteren zei ik nog: “ik heb het echt heel druk, dus ik kom voorlopig niet aan het lezen toe.” Ik ging vervolgens aan het werk en ging naar een meeting. Degene van de meeting was vertraagd. Ik besloot aan het boek te beginnen. En las verder. Miste bijna de meeting. Ging eerder naar huis met een smoesje. Las verder. Vergat mijn avondeten. Las verder.
22 uur na je boeklancering heb ik het boek uit.
Geen woorden voor wat jij hebt meegemaakt. Tranen stromen wederom over mijn wangen. Ik bewonder je zó erg. Dat je de ballen hebt om hier een boek over te schrijven, maar ook alles omtrent Dumpert. Strijdlustig doesn’t justify. Ik weet zeker dat jouw verhaal een taboe doorbreekt. Ik ga er alles aan doen om dit te verspreiden. Wat jij hebt gedaan, hoe jij je hebt opgesteld en vooral met alles wat er om je heen gebeurde (verhuizing, zwangerschap, knieschijf, noem het maar op). Het zat je zeker niet mee, maar je ging door.
Ik heb je verhaal met heel veel interesse gelezen. Jij komt er wel.
