Geschreven bij Het kwaad in ons
De omslag en de flaptekst maken nieuwsgierig als je het boek in handen hebt. Als je het boek dan gaat lezen, wordt die nieuwsgierigheid alleen maar groter. In het begin van het verhaal vroeg ik me af waar gaat dit naartoe? Nu weet ik –wederom- dat het naar een geweldig verhaal gaat.
Zo knap en bijzonder hoe Corine Hartman het verhaal heeft opgebouwd in de verschillende lagen vanuit Richard, de vader, Simone, de moeder en natuurlijk de kinderen Daniel, Nina en Veerle. De gedachten en gevoelens van zowel de ouders, als de kinderen die het allemaal zo goed willen doen. De eenzaamheid van Daniel en Nina, ieder op hun eigen manier, vond ik aangrijpend. Niet dat het iets goedmaakt van de later door hen gepleegde daden en de wereld waarin ze zijn beland, maar wel voorstelbaar vind ik. Simone die het zo goed wil doen, wil zorgen en koesteren, maar niet meer weer wat ze moet, behalve soep maken en cupcakes bakken. Richard die zich terug trekt, omdat hij ook nog andere teleurstelling moet verwerken. En dan de verrassing aan het einde van het verhaal.
Mij laat het verhaal zeker niet onberoerd, eerst lijkt het te kabbelen, maar de onderstromen brengen veel te weeg. Vanochtend las ik het boek uit maar het is alsof ik nog afscheid van het gezin moet nemen.
En dan de omslag die ik voor het lezen al mooi vond en nu het boek uit is een diepere betekenis heeft gekregen.
Rest mij een diepe buiging te maken voor Corine Hartman met deze geweldige psychologische thriller!
