Geschreven bij Seks en leugens
De Marokkaans-Franse auteur Leila Slimani heeft met “Seks en Leugens” een deur ingestampt in de Arabische wereld.
Middels opgetekende verhalen en getuigenissen van Marokkaanse vrouwen, legt zij een voor de Westerse wereld vrijwel ongekend probleem voor: de(on) rechten van de vrouw op seksueel vlak, in één van de welvarendste en één van de meest progressieve landen van het Afrikaanse continent.
Als westerling kunnen we het ons niet voorstellen dat meisjes en vrouwen betreffende hun seksualiteit, hun seksbeleving … aan regels en wetten gebonden zijn en de facto worden onderdrukt op dit vlak.
Maar ook de mannen zijn onderworpen aan regeltjes.
De wetgeving gaat zelfs zover dat niet getrouwde stelletjes die bijvoorbeeld hand in hand lopen door de politie kunnen worden staande gehouden, eventueel zelfs worden aangehouden.
Het is wel duidelijk dat er tegen een bepaalde prijs vaak een oogje kan worden dichtgeknepen of het op een akkoordje kan worden gegooid.
Toch legt het boek bloot dat er heel veel hypocrisie heerst. Alle jongens en mannen willen met meisjes en vrouwen naar bed, louter om de seks. Maar allemaal willen ze een ongeschonden vrouw huwen. Een maagd willen ze hebben want alle andere vrouwen kunnen niet volgens hun lange gewoontes, tradities en cultuur.
De auteur wil een lans breken voor talloze vrouwen en schrijft: “We zijn niet onze cultuur, onze cultuur is wat wij ervan maken.”
Ze is zich er ook van bewust dat haar boek voor de nodige ophef zorgt en zijzelf bakken kritiek over zich heen krijgt, omdat er andere meer prioritaire “gevechten geleverd moeten worden” op vlak van onderwijs, gezondheidszorg, armoede, gelijkheid… maar ze stelt ook terecht “seksuele rechten zijn onderdeel van de mens, het zijn geen bijzondere rechten, geen extraatjes waar je straffeloos zonder zou kunnen. … het zijn fundamentele behoeftes en rechten die voor iedereen onvervreemdbaar en gegarandeerd moeten zijn.”
Het onderwerp leeft in Marokko, in de Marokkaanse en Islamitische wereld.
De auteur heeft dankzij de moedige getuigenissen van meisjes en vrouwen over hun seksuele ervaringen, een niet zo fraai beeld kunnen schetsen van de Marokkaanse cultuur en gewoonten.
De hypocrisie hieromtrent leeft in alle lagen van de Marokkaanse maatschappij, maar steeds heeft de vrouw de ondergeschikte rol, steeds schikt ze haar willens nillens in deze rol, ook al zou ze zich hieruit willen bevrijden en de seksualiteit anders willen en kunnen beleven.
Het zijn getuigenissen die je als lezer bij de strot grijpen. Allemaal belichten ze het probleem, soms vanuit een andere invalshoek, vanuit een andere beleving, maar één voor één zijn ze pakkend en treffend voor de plaats van de vrouw in een Islamitische maatschappij.
Hassnae Bouazza schrijft terecht: “Slimani schrijft meeslepend, ongehinderd door gêne of taboes, en laat de lezer in verwarring achter. Zoals een goede liefde dat ook doet.”
Dit boek moest geschreven worden en verdiend de nodige aandacht.
