De kathedraal van de zee 2 - De erfgenamen

In vier delen presenteert Ildefonso Falcones zijn nieuwste roman De Erfgenamen. Eerst denk je dat het over de erfgenamen van Arnau Estanyol gaat, hoofdrolspeler uit De kathedraal van de zee. Zijn zoon Bernat wordt na zijn dood in dit verhaal een ruwe en meedogenloze kaper. Zijn kleinzoon Arnau speelt ook een leidende rol. Het verhaal start met Hugo, die een tiener is. De oude Arnau Estanyol ontfermt zich over hem, omdat zijn vader verdronken is op zee. Hugo maakt zijn terechtstelling mee en probeert zo klein als hij is deze te voorkomen. Naderhand helpt Hugo zijn zoon Bernat, zodat hij zich kan wreken. Dat mislukt en uiteindelijk wordt Bernat admiraal en trouwt hij met Mercé, de aangenomen dochter van Hugo.
Maar ook het gebrék aan erfgenamen speelt een rol in deze roman. Jaren van wisselende en verwarrende machtsstrijd vormen het decor van het Barcelona rond begin 15e eeuw. Gaandeweg het boek kom je er achter dat de erfgenamen meer erven dan macht, geld of goederen. Iets waar wij nazaten van voorgaande generaties allemaal mee te maken krijgen. Waarden en geloofsovertuigingen. De behoefte aan vrijheid, maar tegelijkertijd aan orde en rechtspraak. En daar gaan de vier delen over. Steeds weer wanneer het leven je voor een voldongen feit stelt moet je een keuze maken. Deel een: tussen zee en land; Deel twee: tussen trouw en verraad; Deel drie: tussen wraak en liefde; Deel vier: tussen pijn en gerechtigheid. Heel mooi vervlecht Ildefonso de levens van Hugo en Bernat per deel tussen deze peilers gevat in de gebeurtenissen en de gewoontes in die tijd.
Ik denk dat Ildefonso zich heel gedegen heeft geïnformeerd, want ik ben geen historica. Ik heb genoten van de terloopse uitweidingen over de chaotische taferelen van die tijd van machtswellustigen. Er waren drie pauzen! Welke geestelijke leider was nu de ware plaatsvervanger van God? Wie moest je nu blindelings volgen? De paus uit Avignon, Rome of Pisa? Dat onderlinge conflict splitste de geestelijke, Christelijke macht. En dan al die snel wisselende dynastieën! Plotten, tijdelijke bondgenootschappen en disloyaliteiten. In deel drie raakte ik geheel de draad en het verhaal kwijt, maar het was uiteindelijk logisch dat ik het niet meer volgde. Dat deden de mensen daar in die tijd ook niet meer. Vooral het volk werd de dupe van het gebrek aan stabiliteit. Ergens moest het geld vandaan komen om de diverse machtsstrijden te winnen. Maar niet alleen het volk betaalde de tol. Ook de wereldlijke en geestelijke macht stond onder druk. Ondanks al die chaos merkte ik toch dat er geen anarchie uitbrak. In dit boek leek het te danken aan de gewone man die trouw bleef aan de dagelijkse strijd om zijn bestaan. De Christelijke God stond op plek één, daarna de grillen van de plaatselijke machthebber. Als in deze tekst: “ ‘Hoeveel kan een mens verdragen?’ zei Hugo klagend. ‘Veel...’ Caterina’s stem brak. ‘Veel. Geloof me.”
Was ik in deel drie de weg kwijt, in deel vier vond ik deze weer terug in een grande finale. Heel voldoening gevend! Het is een dik boek en Ildefonso Falcones vindt zichzelf steeds weer opnieuw uit in een wederom geheel eigenzinnig geschreven boek. Ik vond het prachtig en adembenemend mooi geschreven. Laat ik eindigen met de woorden van de abdis Beatriz, zus van Hugo, die voor het eerst haar kleinkind ontmoette:
“Ik heb opnieuw de liefde gevonden. Niet de volmaakte liefde voor God, maar de rauwe liefde die je in je lijf voelt.”

Geschreven bij De erfgenamen

Ik had dit boek graag meer sterren gegeven omdat ik boeken van Ildefonso Falcones erg goed vind. Ze slepen je mee in een, meestal lang verhaal, in een andere tijd, met veel figuranten die meerdere jaren meegaan, je kan je dus goed inleven met de personages.
Dit keer speelt het verhaal zich af eind veertiende en begin vijftiende eeuw in Barcelona en omgeving.
We leren er Hugo kennen die na de dood van zijn vader op een scheepswerf werkt. Hij ziet zijn moeder amper en zijn zus al helemaal niet omdat die in een klooster ondergebracht is.
Hugo is in het begin van het verhaal nog heel jong, een kind nog, maar toch moet hij al werken. Lezen of schrijven leert hij niet.
Dan is er nog Bernat, zoon van Arnau die in het vorige boek belangrijk was bij de bouw van de kerk, De kathedraal van de zee. Hugo en Bernat zijn initieel vrienden, maar van die vriendschap blijft niet veel over.
De christenen laten zich niet van hun beste kant zien. Moren die de Islam aanhangen en vooral ook joden krijgen het zwaar, worden zonder pardon uitgemoord, hun bezittingen in beslag genomen.
Hugo slaagt erin om ondanks alle moeilijkheden wel door te gaan met zijn leven. Hij moet dikwijls opnieuw beginnen, krijgt gezien het tijdsbeeld, veel kansen. Daar zit juist het probleem met dit boek, hij krijg teveel kansen, mag te dikwijls opnieuw beginnen alhoewel zijn leven erg schrijnend is. Hij heeft precies ook echt geen geluk, maar zoek de problemen soms toch ook wel op. Hij doet alles voor zijn gezin, dat is uiteraard erg nobel.

Geschreven bij De erfgenamen

Even serieus, heeft de vertaler van het boek de Spaanse versie door Google Translate gehaald? Wat een kromme zinnen. Ik ben de eerste 20 pagina’s door, maar ga toch maar wachten op de Engelse vertaling.