In dit boek staan Corey en haar beste vriendin Kyra centraal. De focus in het verhaal ligt voornamelijk op de vriendschap tussen deze twee. Iets wat ik zeer kan waarderen aangezien het in veel romans toch gaat over liefdesrelaties. Je komt als lezer meer te weten over deze vriendschap tijdens vele flashbacks en brieven die Kyra naar Corey schreef. Op deze manier kom je als lezer meer te weten over de depressie van Kyra. Dat 'mental illness' een grote rol speelt in dit boek vind ik mooi, want daar mag best meer aandacht aan besteed worden. Een ander goed punt vond ik de setting in het verhaal. Alles speelt zich af in een afgelegen dorpje midden in de sneeuw van Alaska. De bewoners houden niet van nieuwkomers en er hangt een naargeestig sfeertje. Voor het verhaal echt begint voel je dit al.
''Volgens de verhalen is het dorp Lost Creek in Alaska niet genoemd naar de gelijknamige rivier, maar naar de eerste groep pioniers, een handjevol avonturiers voor wie in de wereld geen plaats was. Mannen die nergens thuishoorden, verschoppelingen - lost souls.''
Oké, dan gaat deze review vanaf dit punt een andere wending aannemen, want om eerlijk te zijn was dit niet mijn boek.
Alhoewel ik het fijn vond dat de hoofdstukken kort waren, was hier tergelijkertijd het minpunt dat ik het door de vele flashbacks soms verwarrend vond of ik over heden of het verleden aan het lezen was. Het ging in no-time van heden naar verleden en door naar een brief. Dit las voor mij niet erg fijn.
Dan mijn volgende issue: alle personen in het boek. Met Corey en Kyra voelde ik totaal geen 'band'. Het kon me eerlijk gezegd gestolen worden wat ze allemaal moesten doormaken. Corey's persoonlijkheid vond ik vlak en ze maakte eigenlijk totaal geen groei door gedurende het boek. Naar mijn idee was ze nog precies de zelfde persoon als aan het begin van het boek. Daarnaast hadden de bij-personen, om het even heel plat te zeggen, 'geen ziel'. De vrouw van het postkantoor, de moeder van Kyra en de vriendin van Corey hadden in principe dezelfde persoon kunnen zijn want ze hadden niets wat hun eigen maakte. Het is dat er namen bij stonden anders had je het niet kunnen raden.
Tot slot vond ik het verhaal niet altijd realistisch en dan met name de ouders van Kyra. Ik vond het totaal niet geloofwaardig hoe ze reageerde op haar dood en het incident aan het einde van het boek met haar vader spande de kroon. Het was bijna lachwekkend.
Het boek had mij dus niet in zijn greep, maar de reden dat ik door wilde lezen was om erachter te komen wat er nu precies met Kyra was gebeurd en waarom de bewoners zich zo raar gedroegen. Ik hoopte nog op een plottwist, maar helaas was het geen denderend einde.
Ik geef dit boek twee sterren, omdat ik er ondanks alle negativiteit toch nog een aantal goede dingen in terug zag.
