Geschreven bij Waar is ze?
Voordat Serena Mackesy onder het pseudoniem Alex Marwood in 2012 debuteerde met de thriller Tweespalt had ze al vier romans geschreven. Deze debuutthriller was al meteen een bestseller, ze stond ermee op de shortlist voor onder andere ITW en Macavity en won er de Edgar Award mee. In 2017 verscheen Waar is ze?, waarvoor de lezer haar zowel met lovende als slechte kritieken beloonde. Haar werk wordt in verschillende talen vertaald en van haar eerste twee thrillers zijn de filmrechten verkocht.
Op 31 augustus 2004 verstuurt Maria Gavila al haar relaties een e-mail over de verdwijning van haar peetdochter Coco. Ze roept iedereen op het bericht door te sturen opdat zoveel mogelijk mensen hier nota van kunnen nemen. Coco blijkt tijdens een familieweekend in Bournemouth verdwenen te zijn en omdat haar ouders puissant rijk zijn, storten de media zich hier vol overgave op. Twaalf jaar later overlijdt Sean Jackson, Coco’s vader en komt iedereen weer bij elkaar voor de begrafenis. Dan blijkt ook dat de groep al die jaren een geheim met zich heeft meegedragen.
Het verhaal begint met de brief annex hulpvraag van Maria over de vermissing van de driejarige Coco. Vervolgens een aantal getuigenverklaringen van mensen die het meisje gekend of gezien hebben. Deze opzet is aardig en zorgt ervoor dat de lezer licht nieuwsgierig wordt. Want wie wil er nou niet weten wat er met het kleine meisje is gebeurd. De brief en getuigenverklaringen zijn opgesteld in 2004, het jaar waarin het verhaal zich voor een groot deel afspeelt en dat gezien kan worden als een flashback van het heden. Dat heden, zo blijkt gedurende de plot, is twaalf jaar later, dus 2016 en wordt verteld vanuit het perspectief van Mila (ook Milly of Camilla). De hoofdstukken die zich in het verleden (2004) afspelen, worden afwisselend vanuit verschillende perspectieven verteld.
Na de aardige en toch ook wel enigszins originele start van Waar is ze? zakt het verhaal al heel snel in. In een tergend traag tempo kabbelt het voort en wordt de lezer steeds meer betrokken bij de schone schijn die Sean en zijn vrienden en/of familieleden ophouden. Hij is getuige van de ruzies, de al dan niet verkapte sneren, de onenigheden en de ogenschijnlijke vijandschap die er heerst. Omdat zo goed als niemand is zoals hij/zij zich voordoet, zijn de meeste personages ronduit onsympathiek. De enige twee waarvoor je nog enige genegenheid kunt opbrengen zijn Mila en Ruby, het tweelingzusje van Coco. Overigens, en dat ligt niet aan de personages, is het niet altijd even duidelijk wie bij wie hoort. Marwood heeft daarmee een steekje laten vallen, want voor de lezer is het namelijk wel prettig om te weten hoe de onderlinge verhoudingen zijn.
Omdat er in feite niet zo heel veel gebeurt, op het vele gekonkel na, heeft het verhaal geen enkele spanning. Er zijn geen cliffhangers, de verrassende plotwendingen blijven zo goed als achterwege en op de koop toe is het verhaal ook nog eens behoorlijk voorspelbaar. Van mijlen ver zie je namelijk al aankomen hoe het zal aflopen, wat er is gebeurd en wie daarvoor verantwoordelijk is. Toch lijkt het er even op, de plot is dan inmiddels op driekwart, dat de auteur bedacht heeft dat het verhaal toch nog wat thrillerelementen moet hebben. IJdele hoop, want na een paar bladzijden verzandt Waar is ze? alweer snel in het gezapige ritme van daarvoor.
Marwood hanteert een eigentijdse en toegankelijke schrijfstijl, waardoor het boek in principe prettig moet lezen. Dit wordt echter teniet gedaan door de karakters van de meeste personages en alle tekortkomingen die het boek heeft. Waar is ze? is misschien leuk voor wie van onmogelijke intriges houdt, maar voor de thrillerliefhebber is het een enorme deceptie.
