Geschreven bij Gedichten van de broer van Roos
Tim Hofman speelt. Hij is een regisseur. Of hij nu bezig is om de 850.000 jongeren naar de stembus te krijgen, of dat hij zich boos maakt op zijn YouTube-kanaal #BOOS. Hij heeft een platform, en als hij dat niet heeft, dan maakt hij er een. Er bestaat altijd ruimte en met elke ruimte is te spelen. De ruimtes waarin Tim Hofman zich begeeft, lijken geen beperkingen te hebben. Zo ook in deze dichtbundel. Hij speelt met de bladspiegels, met de betekenis van woorden en stapt zelfs soms even uit het Nederlandtalige gebied om zich te verhouden tot Engelse of Franse woorden. Hij knipt, plakt en schuift met letters om tot nieuwe betekenissen te komen en nieuwe beelden op te roepen. Het zal mij niks verbazen als hij ook echt zijn poëzieprototypes in stukken heeft geknipt en hij op de keukentafel de volgorde is gaan bepalen. Taal verandert en verhoudt zich tot elkaar. Taal is zeker een gebruiksvoorwerp, en dat merk je goed in deze bundel. Er worden nieuwe woorden gecreëerd en er wordt dankbaar gebruik gemaakt van het verschil dat hetzelfde woord soms op meerdere manieren geschreven kan worden. Dus, als je, net als ik, lesgeeft op een middelbare school: schotel je leerlingen de mogelijkheden van taal voor. Leer ze niet alleen nadenken over taal, maar ook over mogelijkheden in het algemeen. En als je niet dagelijks voor een klas staat, geef jezelf dan het cadeau om eens buiten je zelfbedachte lijntjes te denken. En misschien kun je je afvragen hoe je de dingen in jouw leven opnieuw kan laten verhouden tot elkaar. Ik kan het je zeker aanraden om, net als Tim Hofman, op zoek te gaan naar alle denkbare mogelijkheden en ermee te gaan spelen. In wezen zit er in iedereen een regisseur en iedereen heeft zijn eigen platform.
