Friet in de kliniek

Geschreven bij Friet in de Kliniek

Ik vind het een geweldig boek en ik raad het iedereen aan om te lezen. Het is makkelijk te lezen, zeer zeker niet langdradig. Ik heb het in 1 avond uitgelezen.

Geschreven bij Friet in de Kliniek

Dit boek is afwijkend van alle andere boeken over de eetstoornis anorexia.
Marit beschrijft haar gang naar- en het verblijf in de kliniek op een hoopvolle en realistische manier.
Het leest makkelijk weg met een tikje zelfspot en humor, waarbij je af en toe een traan moet laten.
Voor meiden en jongens die er zelf middenin zitten. Voor ouders, familie, vriendinnen of vrienden, partners, kortom, een aanrader voor iedereen die met de eetstoornis te maken heeft of er meer van wil weten.
Marit schrijft ook elke week een column over televisieprogramma's. Haar schrijfstijl smaakt naar meer!

Anorexia, een eetstoornis waar we allemaal wel van gehoord hebben maar eigenlijk te weinig van weten. Net als bij een depressie denkt iedereen wel te weten hoe je er van af moet komen (positief denken) en bij een eetstoornis moet je toch gewoon eten... Natuurlijk klinkt dit makkelijker dan het is. Marit Brugman heeft als jonge meid een eetstoornis gehad of beter gezegd heeft dit nog altijd. Je kunt het zien als een soort verslaving waar je nooit meer helemaal van af komt maar waar je mee moet leren leven.

Marit beschrijft haar periode van herstel voor, tijdens en na haar opname in een gespecialiseerde kliniek. Ups en downs, alles wordt beschreven wat ze vooral tijdens haar verblijf in de kliniek beleeft, hoe ze zich voelt en wat de anorexia met haar doet.

Ik heb hierdoor een beter beeld gekregen over de ziekte anorexia en wat dit met je doet. Gewoon gaan eten is het niet want juist dat is zo moeilijk voor mensen met deze ziekte. Als moeder van 2 dochters hoop ik dit natuurlijk nooit mee te maken, maar heb hierdoor een beter beeld gekregen.

De beste boodschap uit het boek is het feit dat degene zelf niet de oorzaak is van de ziekte. Het is niet duidelijk te verklaren waarom sommige mensen het krijgen en sommige niet (net als bij een depressie), het overkomt je en je zult je weg er in moeten vinden. Niemand doet zich dit zelf vrijwillig aan. Juist dit is iets waar veel mensen eens over na moeten denken omdat velen onder ons het nog altijd als eigen schuld van de betroffene zien (eet toch eens normaal).