Geschreven bij In het buitengebied
In ‘In het buitengebied’ spreekt vooral de Binnenstem van de auteur, let wel, de hoofdpersoon (toevalligerwijs ook een auteur) over wie dit boek gaat moet je vooral niet verwarren met de auteur Adriaan van Dis zelf. Die Binnenstem kletst en moppert wat af, gelukkig zit de hoofdpersoon zelf vol zelfspot en ironie en dat maakt het geheel toch behoorlijk luchtig.
‘In het buitengebied” is een roman in verhalen. Er staan vijf korte verhalen in en daar tussen nog eens zes zeer korte verhalen. Ik heb meerdere keren hardop zitten lachen tijdens het lezen van dit boek. Ja het gaat over alleen zijn en dat voel ik als lezer, maar toch, die ironie, die zelfspot, ik genoot er van (de hoofdpersoon roetsjt op een zwarte rubberbinnenband de rivier af, zie je het voor je?)! De roman vorm herken ik: de hoofdpersoon loopt netjes mee in alle verhalen, elk verhaal gaat over ontmoetingen en zijn alleen zijn.
Ik begrijp waarom Van Dis dit boek heeft geschreven, waarom hij de noodzaak voelde om deze verhalen te bundelen als een dun boek. Ja het gaat over alleen zijn en dit boek is oh zo anders dan al zijn vorige boeken en daardoor -voor mijn gevoel en als liefhebber van zijn werk- is dit boek juist spannend geworden, want hoe zal het volgende verhaal zijn, welk zeer kort verhaal volgt, verrast hij mij steeds opnieuw? De eerste keer las ik dit boek in één ruk uit en daarna las ik het nogmaals, verhaal voor verhaal en maakte nog meer aantekeningen en ik genoot van de vaak melodieuze zinnen, heerlijk, dit boek vind ik een aanrader! Het antwoord is dus ja, Van Dis heeft mij echt verrast met deze roman in verhalen (Sandraleest).
