Ik moet nog even kijken of ik kan. De stille revolutie van de introverte mens door Liesbeth Smit
Dit boek sprak me direct aan door de enorme hoeveelheid roze op en in het boek (I am a pink loving girl) maar ik kan me voorstellen dat net dit vele potentiële lezers afschrikt.
Dat ik hoog sensitief ben wist ik al, dat ik introvert ben vermoedde ik ook al; dit boek heeft dat netjes bevestigd.
Op de cover wordt dit boek omschreven als het Nederlandse antwoord op Susan Cain (wiens boek ik nog niet las), voor mij ligt de klemtoon hier op ‘Nederlandse’. Zoals Smit zelf zegt zijn zij (Nederlanders) vaak iets luider en enthousiaster en dat enthousiasme spat er in dit boek wel vanaf. Dat is meestal fijn maar soms ook iets te druk, voor mij.
Het goede aan Ik moet nog even kijken of ik kan is dat het een uitgebreid overzicht geeft van wat introvert zijn wel én niet is. Dit doet Smit door gebruik te maken van wetenschappelijke informatie van verschillende bronnen. Aangezien ze zelf geen arts of iets dergelijks is geeft dat dit boek wel meerwaarde. Het is niet enkel het verhaal van een ervaringsdeskundige, het bevat ook de nodige achtergrond en duiding en een uitgebreide literatuurlijst (bronnen) per hoofdstuk, voor wie zich nog verder in het thema wil verdiepen.
De vele lijstjes, schema’s en tussengevoegde verhalen van soortgenoten geven dit boek een vlot leesbare en overzichtelijke structuur. Je ziet en leest dat Smit zich serieus in het onderwerp heeft verdiept én dat ze weet hoe ze iets boeiend en vlot vorm moet geven. Ze heeft van een niet sexy onderwerp een hip boek weten te maken dat ook nog eens vol nuttige informatie staat en daarvoor wil ik haar bedanken.
Iedereen die denkt, weet, voelt, vreest dat zij of hij introvert is of een introvert in haar/zijn omgeving heeft: lees dit boek. De mooiste boodschap die dit boek brengt is voor mij: “Je bent goed zoals jij bent.”
