Het dispuut

De vierde roman van mijn jongste broer is wederom een boek waarin zijn fantasie op geraffineerde wijze de echte wereld vormgeeft. Dit keer is het niet zijn familie die het middelpunt vormt maar het studentenleven zoals hij dat meemaakte niet alleen als actief lid van het Amsterdamse Studenten Corps maar vooral als bewoner van een beroemd despuutshuis aan de Keizersgracht in hartje Amsterdam.
Als reunist bij de zustervereniging in Utrecht herkende ik veel in het boek van wat ik zelf meegemaakt heb. Viktor doet overal nog een lekker schepje bovenop en dat geeft het boek een verrassend sappige toon. Naast de heerlijke sfeer rondom het decadente studentenleven is Viktor er in geslaagd om er een spannende plot doorheen te weven dat even absurd als herkenbaar is in het kader van het verhaal. Ik heb veel reacties gekregen van mensen die dit boek gelezen hadden die zonder uitzondering lyrisch waren. Alleen mijn moeder was wat kritischer maar ja die heeft dan ook nooit gestudeerd laat staan het lidmaatschap mogen proeven. De moeder van een van mijn collega’s daarentegen (86 jaar en Minerva reunist) had het met plezier gelezen. Ik heb mijn hele jaarclub het boek kado gedaan die onverdeeld positief waren en zelfs een van mijn fietsmaatjes als ultieme knor vond het een geweldig boek.
Ik kan Het Dispuut dan ook van harte aanbevelen als ultieme ode aan het Studentencorps en mocht je verpletterd worden door het jargon dan lees het een tweede keer en ontdek hoe prachtig deze roman geschreven is.

Viktor heeft de sfeer van het Corps en zijn dispuut authentiek, humoristisch en strak neergezet en alleen al daarom is het de moeite waard om dit boek te lezen. Wegleggen lukte mij niet, de spanning wordt zorgvuldig opgebouwd en de karakters verdiepen zich elke bladzijde. Gelukkig ontbreken ook de bizarre kronkels zoal we die kennen uit het eerdere werk van de schrijver niet, er blijft genoeg na te kauwen over.

Niet het sterke plot, waarbij je je voortdurend afvraagt waar de bizarre werkelijkheid mogelijk over is gegaan in de weelderige fantasie van de schrijver. Niet het beeldend taalgebruik, vol treffende woorden precies het beeld van het groezelige Amsterdamse studentenleven op herkenbare en invoelbare wijze beschrijvend. Het zijn de bespiegelingen van de filosofie student Tristan Oleander over groepsdruk en geweld, een zeer wezenlijk thema van menselijkheid, die dit onweglegbaar spannende boek tot een parel van de literatuur maken. Dank voor het schrijven, ik heb genoten van het lezen.