Eerst en vooral blijft Het portret van Dorian Gray een prachtstuk literatuur, met filosofisch taalgebruik dat je laat stilstaan over het leven. Ik heb het boek zowel in zijn originele taal als nu in de vertaling gelezen. Waarop ik enkel kan melden dat het origineel geschreven is op een manier dat de vertaling jammer genoeg niet heeft kunnen overbrengen tijdens het lezen. De gesprekken tussen de personages met als thema’s; het weer, vrouwen, jeugdelijkheid, Amerika, trouw, huwelijk, romantiek en menselijkheid zijn slechts enkele voorbeelden waar in mijn opinie de manier van schrijven in het engels vloeiend aanvoelde terwijl het in het nederlands eerder stroef overkwam.
Het hoofdpersonage, Dorian Gray is een beeldschone jongeman die geconfronteerd wordt met de vergankelijkheid van zijn schoonheid wanneer schilder Basil Hallward een portret van hem maakt. Dorian is een machtig persoon wiens schoonheid aanbid wordt door velen, dit maakt dan ook dat zijn schoonheid zijn vorm van macht is. Ook Basil was in de ban van Dorian zijn schoonheid en legt daarom ook heel zijn ziel neer in het maken van Dorian zijn portret. Na het schilderij af is, begint de dalende spiraal dat Dorian zijn ziel is representeert. Dorian wenst dat zijn schilderij kon ouder worden in plaats van hemzelf, wat ook gebeurt volgens mij omdat Basil het werk met heel zijn ziel maakte en Dorian bereid was de zijne op te geven voor eeuwige jeugd.
Persoonlijk vind ik Dorian zijn evolutie van de naïeve jongeman naar een sadistische sociopaat het boeiendste aan het verhaal. Velen zeggen dat het door de invloed van zijn filosofische vriend Lord Henry is dat Dorian vreedzaam wordt, maar volgens mij was het de wijsheid dat doordat zijn schoonheid vergankelijk is zijn macht ook zal vergaan het kantelpunt voor hem. Waar ik wel nog zeker op wil wijzen is het feit dat niet enkel de ouderdom wordt weergegeven op het schilderij maar ook het lelijker worden van zijn ziel. In mijn ogen probeert Dorian dat eerst nog tegen te gaan, maar wanneer hij niet meer naar het portret kan kijken verdwijnt ook zijn geweten. Het portret was het enigste dat hem nog zijn fouten liet rechtzetten aangezien het schilderij een weerspiegeling van zijn ziel is. Dorian werd pas in mijn ogen een sociopaat wanneer hij het portret uit het zicht liet verdwijnen. Net doordat we het hoofdpersonage door al dit zien gaan vind ik het echt een aanrader voor iedereen die klaar is voor een filosofische uitdaging.
