Vorig jaar las ik al eerder een Karin Fossum en die vond ik een beetje tegenvallen. Toch vond ik de beschrijving van ‘De Fluisteraar’ zo intrigerend klinken dat ik het wilde lezen. Van Uitgeverij Marmer ontving ik een vooruitexemplaar en moest nog snel doorlezen om het boek deze week nog uit te lezen. Dat had niet zozeer met het boek te maken maar meer met het feit dat ik het ineens heel druk heb.
Goed, genoeg over mij, nu op naar het boek. Waar ik ‘Veenbrand’ jeugdig aan vond voelen, leest ‘De fluisteraar’ een stuk volwassener, het lijkt bijna wel of iemand anders dit boek heeft geschreven. Een totaal andere stijl qua verhaal (hoewel ze misschien wel de buitenbeentjes in de maatschappij gemeen hebben) maar ook qua schrijfstijl.
Het verhaal op zich is echt heel traag. Daar moet je van houden, want Karin Fossum deelt heeeeeel langzaam kleine stukjes van wat er met Ragna is gebeurd en dat is voor mij ook de reden waarom ik het boek heb uitgelezen. Want de stukjes die Karin Fossum deelt zijn zo bizar dat je gewoon niet aan ziet komen wat er aan de hand is.
Dan de ontknoping. Die vond ik echt bizar. Niet slecht bizar, maar gewoon heel iets anders dan ik had verwacht. Wel heel goed en zeker origineel. Ik heb bij het schrijven van deze recensie het boek een dag uit en ik zit er nog steeds over na te denken. Dat vind ik dan weer een goed teken.
Ik kan ‘De fluisteraar’ van Karin Fossum alleen maar omschrijven als bizar. Ik werd stil van het einde, dat had ik echt niet zien aankomen maar het boek houdt me nu nog steeds in zijn greep. Of het heel spannend is, nee, maar het is wel intrigerend.
