Geschreven bij Born to Run
We kennen hem van wereldhits als Streets of Philadelphia, Dancing in the dark en I’m on fire. Toch is Bruce Springsteen, ook bekend als ‘The Boss’, het meest in zijn element als hij op het podium staat. Dat begon bij hem al op zijn vijftiende en nu hij bijna zeventig is, is dat nog niet veranderd, hoewel hij tijdens zijn Springsteen on Broadway-tour door Amerika wel voornamelijk in kleine zalen optrad. In Born to run, zijn autobiografie, dat in 2016 verscheen en waar hij zeven jaar aan heeft gewerkt, vertelt hij over een aantal van zijn optredens, maar vooral over zijn eigen leven.
In niet altijd chronologische volgorde vertelt Springsteen onder andere over zijn afkomst, zijn ouders, zijn jeugd en vooral hoe hij op zesjarige leeftijd, nadat hij Elvis Presley op de televisie zag, in de ban van de muziek is geraakt. Vanaf dat moment had hij maar één doel voor ogen en dat is verdergaan in die muziek, en daarin wilde hij een legende worden. Hij vertelt dat wat hij uiteindelijk bereikt heeft, hem niet is komen aanwaaien. Hij moest van ver komen, heeft zichzelf met erg veel oefenen gitaar leren spelen, heeft op jonge leeftijd mooie dingen meegemaakt, maar ook al wat diepere dalen gekend.
Vanaf het begin is het al duidelijk dat de zanger zichzelf niet spaart. Hij heeft de nodige zelfkritiek, dat komt ongetwijfeld doordat hij aangeeft control-freak én perfectionist te zijn, maar ook zelfspot is hem niet vreemd. In Born to run is Springsteen openhartig en stelt hij zich tevens kwetsbaar op. Hij heet het over zijn successen, maar laat het eveneens niet na om het over zijn depressies te hebben. Dat toont de mens Springsteen, in plaats van alleen de artiest Springsteen. Er zullen niet veel andere beroemdheden zijn die hun fans en lezers in het diepste van hun ziel laten kijken. Door deze openheid leer je The Boss op een heel andere manier kennen.
Springsteens levensverhaal bestaat uit mooie momenten, maar ook uit minder mooie. Hij is lovend over zijn vriendschap met leden van de E Street Band, maar emotioneel als een aantal van hen komt te overlijden. Dat laatste uit zich vooral na de dood van saxofonist Clarence Clemons, met wie de zanger een speciale band had. Ondanks die gevoelige kant, kan hij ook hard zijn. Want Springsteen is wel de baas, er moet gedaan worden wat hij wil. Iets dat hij in zijn tienerjaren al met zichzelf heeft afgesproken.
Dat Springsteen zijn gedachten op papier kan zitten is bekend, dat bewijzen de vele songs die hij geschreven heeft. In zijn autobiografie, met soms mooi geformuleerde zinnen, wordt dit andermaal bevestigd. En dat hij dan in al zijn enthousiasme af en toe iets te veel uitweidt over zijn gevoelens wordt hem vergeven. Per slot van rekening is Born to run een vlot, duidelijk en bij tijd en wijle beeldend geschreven verhaal over het boeiende, maar bewogen leven van een muzikant in hart en nieren.
