Geschreven bij De donkere toren 2 - Het teken van drie
Een prima voortzetting van boek 1, waarin de Scherpschutter zijn reisgenoten treft.
3 deuren op het strand (Wie komt die daar niet tegen?) brengen hem in een tijd(dis?)continuüm in het New York van de vorige eeuw, waar hij zijn latere reisgenoten opduikelt. In de meest bizarre situaties treft hij de 2 (of 3?; dat mag je zelf uitvissen!) zonderlinge en karaktervolle medereizigers die beiden een belangrijke rol spelen in de rest van het verhaal. Dat maakt dit deel zo ongewoon: de onverwachte persoonlijkheden die nu eens geen helden zijn, maar mensen zoals jij (als je een koude kalkoen hebt, of als je twee onderdanen kwijt bent) en … nou, ik dan niet! Lees het zelf maar.
De derde deur brengt hem bij de persoon die tweemaal een dubieuze rol heeft gespeeld in het leven van 1 (of 2?; ook dat mag je zelf uitvogelen!) van de bijrolspelers. Deze persoon die om het leven komt door een tragisch ongeluk (beroemde A-train?) door de onvermoeibare inzet van de Scherpschutter, die vlak daarvoor een drugstore overviel, alleen voor Keflex, waar de apotheker ook niets van snapt. What the heck is keflex dan?
Nieuwsgierig geworden? Lees het boek, dan wordt alles duidelijk. Wel eerst deel 1 lezen hoor!
Wat ook zo heerlijk is aan Stephen King, is zijn woordgebruik. Gewoon, alledagelijks, soms Bargoens en herkenbaar niet per se literair. Dat past natuurlijk ook niet bij een verhaal als dit. Verder is het verhaal nogal bipolair: streng en hard (ik stil en ingespannen lezend) én speels en humorvol (ik hardop snikkend lachend). Heerlijk gewoon. Goed te lezen, maar door de tijd- en personage-sprongen wel goed je hoofd erbij houden.
Groetjes en ik ga vlug verder met deel 3: Het verloren rijk.
