Geschreven bij De dochter van de imker
Dit is de vierde Santa Montefiore die ik lees ('De affaire' heb ik na 20 bladzijden dichtgeslagen, dus die tel ik niet mee), en ik vond deze ook de beste tot nu toe. Het verhaal zat goed in elkaar en bleef boeiend tot het einde. Hoewel Montefiore meestal zeer voorspelbare liefdesverhalen schrijft, bleef het dit keer spannend afwachten hoe alles nu echt in elkaar zat.
Montefiore gebruikt bloemrijke taal en veel beelden en metaforen en ik vond haar beschrijvingen van landschappen en gevoelens vaak prachtig. Niet kitscherig of banaal, niet zoals de dingen al duizend keer beschreven zijn, maar origineel en raak. Wat ze schreef voelde heel echt aan. Mooi! Ook de personages voelden levensecht aan. Ik leefde met hen mee en kon me er ook wel in herkennen. Wat jammer toch dat mensen soms zo slecht met elkaar kunnen communiceren en daardoor zoveel geluk mis lopen!
Het verhaal springt van de jaren 1970 naar de jaren 1930 en dan weer naar 1990, maar blijft goed te volgen. Het geeft ook een mooi inkijkje in het leven van de adel op het Engelse platteland en hoe de Tweede Wereldoorlog het leven van zowel rijke als gewone mensen beïnvloedde. Het deed me een beetje aan de romans van Kate Morton denken, maar daar kon het nog net niet aan tippen, al kwam het wel dicht in de buurt. Kate Morton staat voor mij op eenzame hoogte wat dit soort verhalen betreft!
Een minpuntje vond ik het einde. De roman had voor mij mogen eindigen op pagina 341. Dat had ik een 'volwassener' einde gevonden. Nu eindigde deze mooie roman toch een beetje als een stationsromannetje. Jammer.
Mooie vertaling en foutloos Nederlands! Heerlijk!