“Ik heb van je gehouden zoals een mens waarschijnlijk maar één keer in zijn leven lief kan hebben. Ik aanbad jou, maar evenzeer mijn beeld van jou.”
Lou Tellegen was een Nederlands-Amerikaans acteur en regisseur. Hij werd geboren als Nederlander, maar nam in 1918 de Amerikaanse nationaliteit aan. Zijn successen op het witte doek vierde hij in het tijdperk van de stomme film. Lou was een rusteloze man die voortdurend zocht naar avontuur, adoratie en succes. In 1934 stierf hij onder tragische omstandigheden.
Geraldine Farrar was een Amerikaanse sopraan en operazangeres. ussen 1915 en 1920 speelde Farrar ook in diverse stomme films, onder andere in een succesvolle bewerking uit 1915 van Georges Bizets Carmen door Cecil B. DeMille. Farrar zei altijd meer waarde te hechten aan de emotionele expressie van haar zangkunst dan aan lyrische perfectie. Ze was dan ook niet wars van enig effectbejag. Ook uiterlijk viel ze op, niet alleen door haar schoonheid, maar ook vanwege haar flapper-achtige verschijning in de jaren tien en twintig.
Geraldine was de diva van de internationale operahuizen die gezworen had nooit te trouwen. Hij was de vechter, de gokker, de hartenbreker die furore maakte op het toneel. Samen vormde de Amerikaanse Geraldine en de Nederlander Lou een van de meest legendarische artiestenkoppels aller tijden.
Het verhaal van 'De eerste vrouw' begint in 1935 als Geraldine iets na middernacht een telefoontje krijgt. Het is iemand van de pers die haar verteld dat Lou Tellegen is overleden. Dan gaan we terug in de tijd en kruipt de auteur in de huid van Geraldine, Geraldine schrijft het verhaal in elkaar. De eerste vrouw verhaalt vanuit een wisselend perspectief. Doordat het verhaal van Geraldine in de ik-vorm wordt geschreven komt deze hoofdpersoon dichter bij je te staan dan Lou, waarvan verteld wordt vanuit de derde persoon. Smit beschikt over een groot inlevingsvermogen en met haar verbeeldingskracht heeft ze alles perfect en geloofwaardig ingekleurd. Veel is gebaseerd op historische feiten maar het liefdesverhaal is ontsproten uit het brein van Smit, vanuit haar eigen interpretatie. Deze roman, gebaseerd op historisch feitenmateriaal neemt je mee in een wereld van de opera, theater en cinema. Een soort van geschiedenisles, maar niet zo’n saaie geschiedenisles, een les die je als een mooie film voorbij ziet komen en voortdurend blijft fascineren.
'De eerste vrouw' verhaalt over de ambities van dit koppel, hun twijfels, hun angsten en hun grote verschillen. De hoofdpersonen worden scherp neergezet. Mensen met verschillende drijfveren. Geraldine wijdt haar leven voor de kunst maar het is haar niet te doen om de roem. Lou leeft voor de aandacht, hij wil gezien worden. Lou heeft voortdurend een masker op, hij is zichzelf niet, hij speelt zichzelf. Een man waar ik soms weinig sympathie voor had. Zo speelt hij ook de geliefde van Geraldine en het zal jaren duren voordat Geraldine zijn spel doorziet. Een liefdesverhaal in een roerige tijd, een tijd van oorlog en een tijd waarin Geraldine het grote voorbeeld wordt voor het opkomende feminisme. De tijd van het ontstaan van de film, een grote verandering voor de wereld.
De liefdesgeschiedenis tussen Tellegen en Farrar sprak haar aan omdat het twee tegenpolen waren. Smit heeft twee jaar onderzoek gedaan naar het verhaal, waarvan slechts een kwart van de verzamelde informatie in het boek is beland. Op het moment dat Susan Smit dit boek aan het schrijven was knapte haar eigen relatie. Toen dit haar overkwam wist ze dat ze zou komen op een punt waarop Farrar wordt verlaten. Ze zag er eerst erg tegenop maar toen het zover was vond ze het fijn het helemaal op te kunnen schrijven. Door de breuk in haar eigen relatie kon ze het intensiever schrijven dan als het haar niet was overkomen. Door de verbeeldingskracht van Susan en haar doordringende wijze van beschrijven heeft de auteur met 'De eerste vrouw' een prachtig, filmisch verhaal neergezet, een verhaal dat je raakt…
