Van Grunberg houd je of houd je niet, heb ik al gemerkt. Mensen spreken er ofwel vol lof over, ofwel vindt men het gezwans.
Ik ben iemand die ervan houd. Net nadat ze uitkomen verslind ik zijn boeken. Al heb ik dan soms een koopstop, een Grunberg kan ik niet laten liggen.
En ja, eigenlijk ben ik het wel eens met de mensen die oordelen dat een boek van Grunberg gezwans is. Het is zo overdreven dat je niet kunt geloven dat het expliciet wel echt zou kunnen gebeuren. Ook dit boek heeft weer zijn elemenen waarvan je denkt: wat heeft hij nu weer verzonnen. Zonder veel te onthullen gaat het over een “grensoverschrijdende” psychiater die voor zijn moeder zorgt en een psychiatrische patiënt als alternatieve therapie die taak op zich laat nemen. Komt enerzijds wel goed voor hem uit, maar of ik dat een psychiater snel zie doen?
grunbergWat ik typisch aan Grunberg vind is zijn onschuldige, bijna kinderlijke manier van schrijven. Maar dan schrijft hij juist niet over de onschuld, allesbehalve zelfs. Grunbergs wereldbeeld is vertekend en zit vol eigenaardige wezens die zich toch nog mensen noemen, met hele vreemde gedachtekronkels. Het doet me een beetje denken aan de personages in een Fellini-film die er ook altijd de lelijkste en vreemdste wist uit de kiezen.
Maar dat vind ik ook zo geweldig, zo kon hij in De Joodse Messias een verkrachtingsscène beschrijven alsof het om een liefdesscène ging. Ook hier doet hij soortgelijks.
Liefde vind ik namelijk nooit ver weg in het werk van Grunberg, maar die liefde is zo gebroken dat je er helemaal niet gelukkig van wordt.
Na enkele werken die me niet erg lagen, was dit in ieder geval terug een verademing. Dank je wel Arnold Grunberg
