Geschreven bij Een leven na jou
Lou Clark is terug! Ik las al eerder Voor jou van Jojo Moyes en daar was ik erg van onder de indruk. Wat een mooi verhaal is dat. Dit jaar kwam de schrijfster met het vervolg: Een Leven na Jou. De boekenweek heb ik gebruikt als excuus om dit boek aan te schaffen, want ik was veel te nieuwsgierig hoe het verder gaat met Lou. Voor ik verder ga, even een huishoudelijke mededeling. Mocht je nu totaal geen idee hebben waar ik het over heb, dan raad ik je aan om eerst even het boek Voor jou te lezen (of de verfilming te bekijken die binnenkort uitkomt!!!). Zodra je dat gedaan hebt weet je dat je nu zeker weten verder wilt lezen. Want Een leven na jou is net zo mooi als het eerste deel.
Jojo Moyes heeft meerdere boeken geschreven. Tot nu toe heb ik nog alleen maar de boeken over Lou Clark gelezen. Moyes heeft hetzelfde talent als Sophie Kinsella. Ze weten allebei personages te creëren waar je van gaat houden. Kinsella heeft Becky Bloomwood en Moyes heeft Lou Clark. Al heeft die laatste wel wat meer diepgang. Het leven van Lou Clark staat op zijn kop na haar tijd met Will. Ergens had ik verwacht dat er nu wat meer aandacht besteed zou worden aan hoe Lou het dorpse leven vaarwel zegt en vervolgens de wereld rond gaat trekken. Ze gaat wel op reis, maar dat is maar een klein deel, ze keert toch weer terug naar huis, waar ze haar oude vertrouwde leventje weer op pakt. Maar dat levert toch weer een mooi verhaal op.
Een leven na jou is wederom een boek wat je snel uit kan lezen, alleen wil je dat niet. Ook nu is er weer ruimte voor romantiek, maar het gaat vooral om Lou en hoe ze met het verlies van Will om gaat. Het is allemaal heel erg herkenbaar, wat ervoor zorgt dat je echt met Lou mee voelt. De komst van een zestienjarige puber zet haar hele leven op zijn kop. Ik merkte wel dat ik als toekijkende lezer best wat overeenkomsten vertoon met de zus van Lou. Ik snapte ook niet altijd waarom ze bepaalde keuze maakte of juist niet. Maar dat maakte het wel extra interessant. Het was daardoor ook niet voorspelbaar. Er zitten genoeg verrassende wendingen die het leuk houden.
Toen bij Voor jou het einde bijna bereikt had, heb ik me behoorlijk in moeten houden. Want die brok in mijn keel was wel heel sterk. Even dacht ik dat het bij dit vervolg wel mee zou vallen. Maar tegen het einde had toch weer de tranen in mijn ogen staan. Maar ik heb ook keihard gelachen. Dat kwam vooral door de ouders van Lou. Die zitten in een relatiecrisis, maar aan het eind van het boek zit me toch een scène. Daar heb ik zo hard om moeten lachen. En dat is ook het mooie van dit boek. Het is een verhaal wat zowel een lach als een traan met zich mee kan brengen.
Ik ben nog lang niet klaar Lou. En als ik het eind van het boek lees, is Moyes daar ook nog niet klaar mee. Het deur voor een echt avontuur voor Lou, staat nu wagenwijd open. Ik kan niet wachten tot het zover is. In de tussentijd wacht ik geduldig op de verfilming van Voor jou.
