Geschreven bij 61 Uur
Lang heb ik uitgezien naar alweer de 14e van Lee Child: "61 uur”. Sinds ik ooit eens "Bloedgeld" van Child aanschafte, ben ik verslaafd en eigenlijk heeft deze verslaving mij nooit teleurgesteld. Toch was ik bij het kopen van het boek er alles behalve zeker van dat dit ook zou gelden voor dit exemplaar. Het begint eigenlijk al met de titel. Deze wijkt net als "Niets te verliezen" af van de gebruikelijke naamgeving. Kort, dat wel, maar waardeloos gekozen als ik zo vrij mag zijn. Ten tweede het plot. Niet dat op basis hiervan veel te achterhalen is, maar toch voelde het anders dan Child's andere boeken. Ik had mijn verwachtingen dus reeds naar beneden bijgesteld. Verleden week zaterdag kon ik echter niet langer wachten en heb ik besloten om het boek te kopen, een beetje in een opwelling, maar vooruit en helaas werden mijn vermoedens vanaf het begin al bewaarheid. "61 uur" is een lastig verhaal om te lezen, zeker als je alle andere Child's al gelezen hebt. De Reacher die je kent als ongenadeloos en onaantastbaar is zwak en bij vlagen onzeker. Er komen rare zaken uit zijn verleden naar voren, waar in alle andere boeken geen sprake van was, voor anderen misschien een welkome aanvulling, maar voor mij duidelijk niet, een zeer zwak plot, wat je mijlenver vantevoren ziet aankomen en aan het eind van het boek blijf je ook nog eens in onzekerheid achter, hoewel dit ook een pluspunt kan zijn.Ligt het aan Child's manier van schrijven dat dit boek minder is, een haastklus? Ik denk niet dat dit niet aan de orde is. Mijn opinie neigt meer naar een zwakke vertaling, die misschien wel een haastklus was. Dat dit de hoofdoorzaak is, is volgens mij wel zeker. Dat Child zelf misschien niet in goede doen was, kan natuurlijk altijd en dat hij natuurlijk moet blijven schrijven en daarom wel eens een minder exemplaar produceert, valt ook te begrijpen, maar een goede vertaling kan enorm veel positiefs bijdragen aan een boek. Misschien iets voor de uitgever om hier wat scherper op te zijn.
