De Eeuwige bron

Geschreven bij De eeuwige bron (The Fountainhead)

Ayn Rand wordt gerekend tot de belangrijke schrijvers van de twintigste eeuw. Zij kan zowel bogen op verheerlijking als verguizing. Dat hangt ongetwijfeld samen met de in haar romans uitgesponnen filosofie, waarin zij haar liefde voor individuele uitgesprokenheid vormgeeft. In 'de eeuwige bron' wordt deze liefde verpersoonlijkt in architekt Roark, die met onverholen onverzettelijkheid vasthoudt aan zijn architektonische vernieuwingsidealen. Aldus wordt een onverzoenlijke tegenstelling geschilderd met de gevestigde orde, die gedomineerd wordt door burgerlijke vasthoudendheid aan platgebaande paden en futloze bekrompenheid. Roark vindt zijn tegenpool in de slappe Keating, die hopeloos blijft steken op het niveau van middelmatigheid en slappe compromissen. En natuurlijk is daar die knappe en onafhankelijk denkende vrouw, die niet anders kan dan bezwijken voor de wil van Roark. Ikzélf las dit boek met zeer veel plezier, en kan een milde glimlach niet onderdrukken bij de wetenschap dat mijn ouders mij dit boek nooit in handen gaven, omdat ze me ook zonder de ideeën van Roark al koppig genoeg vonden.... Veel leesplezier! Mars van Leent.

Geschreven bij De eeuwige bron (The Fountainhead)

In een eerder leven, zeg zo’n 35 jaar geleden, las ik het boek Atlas Shrugged (in het Engels gelezen, in het Nederlands heet het ‘De kracht van Atlantis’) van Ayn Rand.
Omdat dit boek me toentertijd zo aansprak, nam ik me voor ooit het boek De Eeuwige Bron (The Fountainhead) van dezelfde schrijfster te lezen. Lange tijd kwam dat er niet van, maar kortgeleden heb ik die belofte aan mezelf ingelost. Wat een feest was het weer; een weerzien met oude waarden.

Het is een boek over individualisme, doorzettingsvermogen en geloof in eigen kunnen, versus collectivisme (herkenbaar omdat Ayn Rand een Russische is – collectivisme -, maar geëmigreerd naar Amerika – individualisme –, juist vanwege het voor haar benauwende collectivisme.) en op zo’n boeiende manier geschreven dat ik het bijna niet weg kon leggen. Wat een voorbeeldig taalgebruik heeft Ayn Rand!
Het verhaal beschrijft de doorlopende strijd van een eenling architect die in zijn aanpak geloofd, tegen de druk van de groep/maatschappij die hem in hun keurslijf denkt te kunnen dwingen. Een typisch verhaal over the American Dream, en wat spreekt dat gedachtegoed (vertaald naar ons eigentijdse Nederland) me aan.

Het is geen boek dat te vergelijken is met welk ander boek dan ook (uitgezonderd Atlas Shrugged) omdat het een roman is met een filosofische idee erachter. Dat uit zich in de plot, de taal en de structuur. Het is absoluut geen lectuur voor in bed; om af en toe eens een paar bladzijden te lezen om daarmee dromenland te bereiken. Voor dit boek ga je zitten. Het vraagt aandacht en denkwerk, alle meer dan 800 pagina’s lang. Een absolute aanrader voor wie niet bang is een pittig boek ter hand te nemen.

Geschreven bij De eeuwige bron (The Fountainhead)

Boeken die goed geschreven zijn én een mooi verhaal vertellen zijn zeldzaam. Als een boek daarnaast ook nog tijdloos en universeel van aard is, kan er met recht gesproken worden van een meesterwerk.

De Eeuwige Bron kan het best beschreven worden als een ode en oproep aan de mens. Het roept op om jezelf niet te verloochenen, om jezelf op waarde te schatten, om je aan je eigen idealen en denkbeelden te houden en jezelf te zijn.

Howard Roark heeft alles in zich om je niet met hem te kunnen identificeren. Maar door hoe hij is als mens, kun je niets anders dan hem respecteren en waarderen.

Peter Keating daarentegen heeft alles in zich om je met hem te kunnen identificeren; hij is knap, welbespraakt, weet waardevolle contacten te leggen maar is eigenlijk een lege ziel die alleen bestaat door hoe anderen hem zien.

En ook andere karakters, die je ofwel sympatiek ofwel onsympatiek lijken, kunnen door één handeling je beeld van hen compleet omslaan.

De Eeuwige Bron is een boek dat je aan het denken zet en ik zou het iedereen aanraden om dit geweldige boek te lezen.