Geschreven bij Redenen om te blijven leven
Ik wilde heel graag ‘Redenen om te blijven leven’ lezen. Ik begon eraan in de bus en dat was misschien niet zo’n goed idee. Ik herkende mezelf vanaf pagina 1 in het boek en moest daarom bijna heel hard huilen. Ik ben door blijven lezen en voelde me bladzij na bladzij beter. Dat klinkt misschien gek, maar de wetenschap dat er iemand is op deze aarde die hetzelfde voelt als jij, is zo ontzettend fijn. Een opluchting en sommige pagina’s voelen bijna als die warme deken, die je op slechte dagen niet van je af wilt slaan.
Bladzijdes waarop de hashtag #redenenomteblijvenleven staan, waarop meerdere mensen hun reden om te blijven leven vertellen, is verplichte kost op dagen waarop je niet meer uit je bed wilt komen en het licht niet meer ziet. Ik weet zeker dat ik het boek op die momenten erbij zal pakken. Maar ook voor mensen die geen depressie hebben, zou het verplichte kost moeten zijn. Je kent vast wel iemand die een depressie heeft en in het boek staan ook tips om daarmee om te gaan.
Als je iemand kent die een depressie heeft (gehad) of zelf een depressie hebt (gehad), is dit boek echt een aanrader. Het boek is persoonlijk geschreven, soms met een lach maar vaak ook met een traan. Herkenbaaar, rauw maar ook fijn. Een boek dat je op je nachtkastje legt en erbij pakt als je het nodig hebt. Zo’n boek dat over een paar jaar bijna uit elkaar valt van de hoeveelheid keren dat je het gebruikt hebt (hoewel ik hoop dat dat niet het geval is natuurlijk).
