Zolang er leven is

Geschreven bij Zolang er leven is

Dit is zo''n leuk, wijs en grappig boek. Voor ik ga slapen lees ik een dozijn dagdelen uit het boek van Hendrik Groen, want na alle rottigheid die ik hoor overdag en in de avond, op tv, krant enz, is dit een verademing.

Weer net zo mooi als zijn eerste boek. Ontroerend en herkenbaar voor een ieder die een bejaarde kent en daar mee te maken heeft. Maar geschreven met zo ontzettend veel humor dat je constant van de bank rolt van het lachen. Wel vind ik het een aanrader eerst deel 1 ('pogingen om iets van her leven te maken' heet dat boek) te lezen voor men aan deze begint, dan ken en begrijp je de personages beter.

Maar oh, wat een heerlijk boek weer! Een aanrader voor iedereen!
We <3 Hendrik Groen!

Zolang er leven is, is een waardige opvolger van zijn voorganger Pogingen iets van het leven te maken. Hendrik en zijn vrienden van de Omanido-club ondernemen nog steeds uitstapjes met elkaar, variërend van een museum bezoek tot aan de kerstmarkt en alles daar tussen in, met als hoogtepunt hun jubileumreis naar… (dat lees je in het boek ;-) ). Tevens zijn ze begonnen met het verkennen van restaurants in de buurt. Het leren kennen van buitenlandse spijzen brengt een hoop gezelligheid met zich mee en de leden laten zich telkens weer heerlijk verwennen door de restauranteigenaars.

Bijna iedere dag schrijft Hendrik een stukje in zijn dagboek, wat resulteert in bijna 365 hoofdstukjes. De schrijfstijl van Hendrik is nog steeds vlot, zeer goed toegankelijk en doorspekt van humor. Soms wat sarcastisch maar nooit over de top. We beleven alles door de ogen van Hendrik, wat logisch is want het is zijn dagboek.

Ook nu weer is het dagboek voorzien van relevante nieuwsfeiten van het moment waarin het geheel zich afspeelt. En tijdens het lezen beleef je dus een soort van ‘trip down memory lane’. Te denken valt aan de aanslag op Charlie Hebdo, de Provinciale Statenverkiezingen, de minituintjes van AH, bootvluchtelingen, start Tour de France in Utrecht, Johan Cruijff met longkanker en nog heel veel ander nieuws uit 2015. Ik vond het heerlijk om te lezen en zo eigenlijk in januari 2016 nog even heel 2015 door te nemen.

Dat niet alles over rozen gaat bij Hendrik en zijn vrienden blijkt ook als één van de leden van de Omanido-club komt te overlijden. Het gehele proces voelt zo werkelijk aan dat je aanvoelt dat Hendrik er een beetje van slag van raakt. Je vrienden verliezen is nooit leuk maar onontkoombaar als je zelf al een hoge leeftijd hebt bereikt. Maar dan is de tijd wel daar dat diegene die komt te overlijden wel een nieuwe club kan oprichten, de Nonizolado-club ==> Nog-niet-zo-lang-dood-club.

Over de cover kan ik hetzelfde zeggen als de vorige keer:

"De cover is eenvoudig maar sprak mij wel aan. Door de pentekening is het goed gelukt om het portret van Hendrik er levendig uit te laten zien als een oude maar vitale man inclusief de tekenen van het ouder worden."

Hendrik is nog niet van plan zijn pen aan de wilgen te hangen verklapt hij op het eind. Ik hoop dat Hendrik 100 jaar of ouder mag worden dan kunnen we nog een tijd van hem en zijn belevenissen blijven genieten. Hendrik doet mij vooral denken aan de opa die ik al zolang moet missen maar die ik voor altijd in mijn hart heb gesloten.

Deze review verscheen als origineel via mijn boekenblog.

Ik vind het mooi, dat in dit boek wordt ingezoemd op het ouder worden. Zelf werk ik in de ouderenzorg, en zie in het verpleeeghuis veel problemen, veel verdriet en tranen, maar het bijzondere is ook, dat wij samen, de zorg en de bewoners, ons soms ook tranen lachen! Want ouder worden is ook gewoon: leven, met alles wat daarbij hoort, gewone dagen, verdrietige dagen, en fantastische dagen.

Wat een fijn boek. Om zo in het leven te kunnen staan, op deze leeftijd. Eerlijk ook te durven en kunnen benoemen hoe het er aan toe gaat in onze huizen voor de ouder geworden medemens. Lees dit boek, geniet van de humor, veeg stiekem een traan weg.....maar lees!!!

Geschreven bij Zolang er leven is

een beetje depri ,s morgens vroeg, lees als koekje bij de koffie een hoofdstuk in dit boek
de dag ziet er meteen veel zonniger uit
ter info, ik ben 84,

Eind 2014 las ik ‘Pogingen iets van het leven te maken‘, het eerste boek van Hendrik Groen, wat ik een ontroerend en grappig boek vond. Nu is pas de opvolger ‘Zolang er leven is’ uitgekomen en ik was dan ook benieuwd of ik dit boek net zo leuk vond als het eerste boek.

Gelukkig was dat zo. Veel is natuurlijk hetzelfde, Hendrik Groen zit nog steeds in het bejaardenhuis en heeft zijn vrienden en de OMANIDO-club waarmee hij kattenkwaad uithaalt en van het leven geniet. Daarin is niet veel veranderd. Maar ik vond Hendrik in dit boek cynischer, over hoe er met ouderen wordt omgegaan, de realiteit is dat er minder zorg is en dat verpleegtehuizen moeten bezuinigen. Het zijn wel mensen waarom het gaat en dat is soms hard om te lezen. Maar wel de realiteit en ik vind het knap dat het, eigenlijk op een best grappige manier, zo beschreven is.

Want ‘Zolang er leven is’ is niet alleen hard, het is grappig en ontroerend. Op sommige momenten heb ik echt hardop moeten lachen en las ik stukjes voor aan mijn dude. Dat er veel herhaling in zat, vond ik nog niet eens zo storend, dat vergeet je als je wat verder in het boek komt. En Hendrik Groen is gewoon een lieve man, ik zou zo een kopje thee met hem gaan drinken, en hij deed me op momenten denken aan mijn opa. Die kon namelijk ook goed ondeugend zijn. Dat maakte het boek voor mij nog net even wat leuker.

‘Zolang er nog leven is’ is een waardige opvolger van ‘Pogingen iets van het leven te maken’. Heb je genoten van het eerste boek van Hendrik Groen, dan moet je het tweede deel ook gewoon lezen. En voor al die politici in Den Haag die beslissingen maken over bezuinigen is dit natuurlijk helemaal verplichte kost.

Geschreven bij Zolang er leven is

Geweldig boek! Hoop opdezelfde manier oud te worden.

Hendrik is inmiddels wat ouder maar zijn observaties worden er niet minder om. De kleine en grote beslommeringen in het verzorgingshuis worden afgewisseld met de actualiteiten uit 2015. Wederom heeft Hendrik Groen een raak, hilarisch en ontroerend dagboek geschreven. Dit zou iedereen eigenlijk moeten lezen!

Na bladzijde een schieten de tranen mij alweer in de ogen. Niet van lach of droefte, maar van gemis. Ik heb dhr Groen zo ontzettend gemist!! Wat zou ik deze mooie man toch graag willen danken voor de heerlijke anekdotes die mij door zijn boek sleuren. Verslaafd ben ik aan zijn woorden. Deel 1 was al het cadeau van het jaar (en gaf ik een ieder te pas en on te pas, overigens met gegarandeerd succes), deel 2 doet niet onder. Nimmer zo'n warm bad gehad. Dhr Groen is met recht gezegd een ware held!