Geschreven bij Vechtlust
Het boek is een afsluiting van een turbulent leven, zoals Fernando het zelf omschrijft. Het is moeilijk om kritisch te zijn als je Ricksen zo kwetsbaar hebt gezien in De Wereld Draait Door, maar het kan niet anders.
Niet vaak heeft zoveel arrogantie en zelfoverschatting mij in een biografie gestoord. Ricksen ziet zichzelf echt als een wereldvoetballer - vrijwel altijd de beste man op het veld - met de beste inzet. Met clubs als Sittard, AZ, Rangers en Zenit zou je dan toch al snel mogen concluderen dat hij er niet alles uit heeft gehaald. Tevens zat hij bij Zenit vrijwel altijd op de bank. Ook staat op de voorkant van het boek 'het bizarre leven van een international'. Een international, ja dat is hij, maar het gaat hier om vrijwel uitsluitend invalbeurten in vriendschappelijke wedstrijden. Van een topvoetballer met een aansprekende carrière is dus geen sprake. Inzet had hij zeker. Maar vaak op een manier die niet op het veld thuishoort. Met het aantal rode kaarten dat hij heeft verzameld kan hij een muur van behangen.
Tevens ziet Ricksen zichzelf als een ontzettend aantrekkelijke man die iedere vrouw kan krijgen. In het boek staan meerdere van dit soort verhalen. Iedere vorm van diepgang ontbreekt en het gaat uitsluitend om aan te tonen dat hij met veel vrouwen naar bed is geweest. Nou gefeliciteerd dat doen wel meer mannen/voetballers. Hij is er zo ontzettend trots op en dat zegt jammer genoeg veel over hem. Een oppervlakkig leven waarin alles draait om geld, vrouwen, drank en aanzien. Ook het respect naar andere mensen is minimaal. Ook daarvan staan er voorbeelden in het boek. Erg eerlijk allemaal, maar ik begrijp niet dat je sommige van die verhalen trots durft te vertellen. Ik zou me diep schamen als ik me als mens zo had gedragen in het verleden.
Voor mensen die iets meer zoeken in een boek dan wat slappe verhalen is dit absoluut geen aanrader. Ik heb in ieder geval veel betere boeken gelezen van ex-voetballers.
