De geniale vriendin 2 - De nieuwe achternaam

Geschreven bij De Napolitaanse romans 2 - De nieuwe achternaam

Ik begon vorig jaar, niet geheel logisch, met deel 3 van de vierdelige reeks Napolitaanse romans van Elena Ferrante. Ik was meteen verkocht en mocht voor de Wereldbibliotheek dan ook spontaan de andere delen lezen.

Ik kan meteen al melden dat deze serie grote indruk op me heeft gemaakt in 2016. Natuurlijk las ik ook heel veel andere mooie boeken, maar Ferrante's schitterende schrijfstijl vol temperament dat van de bladzijden spat had me compleet in de ban. Het is een verhaal dat een heel leven beslaat, en de wijze waarop ze het in de vier boeken heeft verwerkt is ronduit subliem. Ik heb grote bewondering voor de auteur en ben toch benieuwd welk gezicht er achter dit pseudoniem schuilgaat.

In deel 2, De nieuwe achternaam, gaat Ferrante vlotjes verder na deel 1, waardoor je moeiteloos in het verhaal komt. Nu is het de periode van Adolescentie van de twee vriendinnen Elena en Lila.

Beide jonge vrouwen worstelen met meer dan alleen hun onderlinge haat-liefdeverhouding. Ze maken wederom een turbulente tijd door, samen en ook afzonderlijk van elkaar. Lila, al op haar zestiende getrouwd, voelt zich toch erg ongemakkelijk met haar nieuwe achternaam en echtgenoot, vooral wanneer haar huwelijk onder zware druk komt te staan en de twijfels toeslaan. Ze probeert haar weg te vinden, maar dit verloopt niet geheel vlekkeloos, integendeel zelfs.

Elena, de slimme gymnasiumstudente, twijfelt of ze met haar eenvoudige achtergrond wel past in de intellectuele sfeer van de universiteit. En dan is er ook nog de armoedige wijk in Napels, waar al hun familie, vrienden en 'vijanden' wonen. Elena wil zo snel als mogelijk de wijk uit om zich te onttrekken aan de armoede en de mentaliteit van de bewoners, waar ze zich met haar intelligentie boven voelt uitstijgen.

Een fragment waarin Elena hiermee worstelt:
'Ik moet terug, zei ik tegen mezelf, ik moet doen wat Carmela, Afa, Gigliola en Lila doen. De wijk accepteren, mijn trots verbannen, mijn hoogmoed straffen, ophouden de mensen die van me houden te kleineren.'

Ferrante heeft ook in dit deel de personages zodanig tot leven gewekt met haar woorden dat ik ze bij wijze van spreken zag en hoorde tijdens het lezen. De temperamentvolle gesprekken, de woorden-wisselingen, de hartstocht en liefde maar ook de woede is zo knetterend goed neergezet, dat je het ervaart alsof je erbij staat. Typisch Italiaans, en in dit geval Napolitaans. Ik ben al meerdere keren in Italië op vakantie geweest en herken de harde, schreeuwerige manier van spreken, die heel normaal is voor de Italianen.

Ook de liefde van beide vriendinnen voor Nino Sarratore is voelbaar beschreven, ik leefde spontaan met ze mee en zou Nino voor ze willen klonen, zodat ze ieder een eigen Nino konden hebben. Laat je overigens niet afschrikken door het flinke aantal personages, ik had ze binnen de kortste keren scherp en duidelijk in het verhaal, waardoor ik geen verwarring en/of vertraging tijdens het lezen heb ervaren.

Ik kan maar moeilijk afscheid nemen van deze fictieve temperamentvolle mensen die in mijn hart zijn gekropen. Gelukkig ligt er nog veel moois klaar om te lezen, anders donderde ik in een donker leesgat. Ferrante is steengoed, deze reeks vind ik bijzonder scherpzinnig en bomvol emotie. Een dikke aanrader!

Ik vond deel 1 van deze boeken erg mooi, al ergerde ik me daar op zijn tijd al aan beide hoofdrolspeelsters. Toen vond ik dat echter nog een pluspunt, omdat beide dames en hun verhaal mij dus raakten. In deel 2 vind ik het echter wat langdradig worden.. Ik kom er minder snel doorheen en pak het boek niet gauw op. Als ik langer dan één à twee weken over een boek van dit formaat doe weet ik dat het mij niet genoeg raakt. Ik weet dus ook niet of ik deel 3 nog ga kopen.

De schrijfster laat je niet los.Laat zien hoe het verleden invloed heeft op het heden, daarnaast de Italiaanse sfeer wordt zo mooi beschreven, je wilt meteen beginnen aan de volgende boeken. Absoluut verslavend zoals zij schrijft.