Dance with Dragons

Geschreven bij Dance With Dragons Book 5

Fans van het eerste uur vreesden dat Martin hetzelfde lot beschoren zou zijn als collega Robert Jordan: sterven voordat hij zijn fantasy-reeks kon beëindigen. Maar hier is dan eindelijk A Dance With Dragons. Voorganger A Feast For Crows stamt uit 2005 en behandelde maar een deel van de personages die we leerden kennen in A Game For Thrones. De belangrijkste personages uit de reeks, Tyrion, Daenerys en Jon Snow komen nu sinds A Storm Of Swords uit 2000 weer aan bod.

Toen ik de laatste keer over deze drie personages heb gelezen was ik een zeventienjarige puber (2003). Acht jaar later zag ik het lezen van A Dance With Dragons als een ontmoeting met een oude vriend: waren we uit elkaar gegroeid of was de aanstekelijke chemie er nog steeds?

Eerst kan beter de vraag worden beantwoord waar we eigenlijk gebleven zijn met de reeks. In het door burgeroorlogen verscheurde Westeros is de jonge Jon Snow gekozen als nieuwe commandant van de Wall. Hij staat onder druk van Stannis Baratheon, de nukkige troonpretendent. Daarnaast wil hij asiel bieden aan de barbaarse wildlingen, maar riskeert hiermee de loyaliteit van zijn Nachtwacht-broeders. Ondertussen nadert een eeuwenoud kwaad. Aan de andere kant van de wereld heerst drakenkoning Daenerys Targaryen over de voormalige slavenstad Meereen. Regeren valt haar zwaar en van alle kanten naderen vijanden. Op hetzelfde continent ontwaakt Tyrion Lannister uit zijn alcoholroes nadat hij alle bruggen achter zich verbrand heeft. En in de ijskoude landen van een vergeten vijand is de kreupele Bran onderweg naar de mysterieuze Three-eyed Crow.

In tegenstelling tot zijn voorganger A Feast For Crows speelt A Dance With Dragons zich niet af in het zuiden van het koninkrijk Westeros. Dit maal zijn de hoofdtheaters het grimmige noorden en het exotische oostelijke continent. Enkele verloren-gewaande personages duiken weer op en een paar nieuwe personages zorgen voor minstens even grote verassingen.

De schrijfstijl van Martin is van zeer hoge kwaliteit. A Dance With Dragons grijpt je bij de keel en laat je niet meer los. Verwacht zeker enkele slapeloze nachten! Was het vorige boek voornamelijk gevuld met hoofse intriges, dit deel is weer met bloed doordrenkt. Epische gevechten sieren menige bladzijde, waarbij Martin zich duidelijk heeft laten inspireren door historische gebeurtenissen als Napoleons veldtocht in Rusland en de Romeinse gladiatorengevechten. Ondanks deze historische overeenkomsten is dit deel ‘magischer’ dan ooit.

Het boek behandelt een aantal grote thema’s. Regeren is in dit deel het centrale thema; dat komt in de verhaallijnen van Jon en Daenerys duidelijk naar voren. Welke beslissingen maak je, wie houd je te vriend, welke offers durf je te geven? Deze kwesties komen op zeer overtuigende wijze naar voren. Martins personages lijken van vlees en bloed te zijn; dat maakt het ‘afschrijven’ van geliefde goedzakken en het voortleven van slechteriken zo frustrerend.

A Dance With Dragons is een ‘doorvoer’-boek, vergelijkbaar met The Bonehunters van Steven Erikson. Hoewel we een hoop antwoorden krijgen, heeft het boek totaal geen afrondend einde. Dit deel dient duidelijk om personages op bepaalde plaatsen te krijgen voordat de finale in de volgende twee boeken begint. Verwacht dan ook grote cliffhangers die je weer voor jaren in ongewis zullen laten.

A Dance With Dragons is zonder twijfel het verslavendste fantasyboek dat ik dit jaar gelezen heb. Ook het spannendste, emotioneelste én frustrerendste. Dit zal kenners zeer vertrouwd in de oren klinken. Dit vijfde deel van A Song Of Ice And Fire vind ik dan ook het twee-na beste boek uit de reeks, na A Storm Of Swords en A Clash Of Kings. Inmiddels ben ik acht jaar ouder, maar ik word nog net zo diep onderdompelt in de grimmige-, bloedige-, magische- en o-zo-verslavende wereld van Een Lied van IJs en Vuur. Het lijkt nu dan wel zomer te zijn, maar Winter has come… (Eru)

Geschreven bij Dance with Dragons

A Song of Ice and Fire begon ijzersterk met A Game of Thrones, ging daarmee verder in A Clash of kings, en verbeterde zelfs met A Storm of Swords. Het vierde en vijfde deel, A Feast for Crows en A Dance with Dragons, zijn helaas minder, hoewel deze beter is dan AFfC. Weer zijn er plus en minpunten.
De hoofdpersonen zijn in dit vijfde deel zijn Jon Snow, Tyrion Lannister, en Daenerys Targaryen. In geen van hun verhaallijnen zit echter heel veel vaart, en hoewel het niet saai wordt had er wat meer mogen gebeuren, of anders hadden ze minder hoofdstukken moeten krijgen.
Er zijn HEEL ERG VEEL Point of view-personages. Ongeveer twintig. Ik vond dit geen groot probleem, een nieuw personage is een klein avontuurtje. Veel personages hebben dan ook weer maar een of twee hoofdstukken; deze zijn interessanter dan in A Feast for Crows. Enkele belangrijkere personages verdwijnen halverwege. In ADwD kreeg ik het idee dat personages alleen een hoofdstuk krijgen als ze iets te vertellen hebben, en dat het verhaal daarna weer verder gaat. Dat is iets wat AFfC dringend nodig had.
De personages zijn nog steeds prima, we zien veel van Westeros en Essos (veel plekken waar we nog niet zijn geweest). Martin's wereld is nog steeds verrassend, interessant, en zover dat kan realistisch.
Misschien gaat George R. R. Martin niet de gewenste kant op zijn verhaal; dat zou zelfs heel goed kunnen, aangezien dit boek een soort keerpunt is in de serie (de personages zullen waarschijnlijk richting elkaar toe gaan bewegen in plaats van uit elkaar). Daarom raad ik je aan alle verwachtingen los te laten en open te staan voor iets nieuws en onverwachts. Dit is wat GRRM al jaren plant, dus het zal de goede kant wel opgaan, daar vertrouw ik in.
Een nadeel is dat de schrijver simpele dingen (zoals water halen) veel te lang beschrijft. Het genoemde voorbeeld duurt ong. 8 bladzijdes. Een aankomst van iemand door poorten ook, en opsommingen duren tien regels waar ze in tien woorden hadden gekund.
Dit keert vaker terug, want het tempo van deel vijf is sneller dan deel vier maar zoveel lager dan eerst. Het zou goed kunnen dat er in ASoS meer dan twee keer zoveel bereikt werd in evenveel bladzijdes. Personages die maar een enkel doel hebben in hun verhaallijn bereiken dit meerdere malen niet, en hoewel ze in elk hoofdstuk wel dichterbij komen geburt er soms gewoon te weinig. Je moet lang wachten op resoluties en soms krijg je die niet eens.
De actie is schaars maar goed, zoals het eigenlijk hoort in deze serie. Spanning is er voldoende.
Andere verhaallijnen waren echter erg leuk (Theon, Griff, Arya, Asha) en de cliffhangers aan het einde waren erg goed. Een was hartverscheurend...
Ook zet dit boek goed de stukken klaar voor het vervolg. Het Epiloog was verrassend en veranderend, zoals het hoort.
Conclusie:
Hoewel het boek soms draalt met traagheid en lange beschrijvingen is er genoeg interessants aan de gang, op zich is met het verhaal, de personages en de setting niks mis. Niet zo goed als de eerste drie delen maar beter dan deel vier, en een opbouw naar het hopelijk betere deel zes. Ik raad A Song of Ice and Fire nog steeds aan, en ik blijf hopen... het is alleen jammer dat het een beetje in is gezakt...
Nog steeds goed, maar niet meer ZO goed. (Met spijt.)

PS: met pijn in mijn hart meld ik dat deel zes, The Winds of Winter, nog jaren weg is. Ik heb alle ASoIaF boeken nu gelezen, en ben dringend toe aan afleiding; al zes maanden heb ik ASoIaF/Game of Thrones in mijn hoofd, maar ik moet er afstand van doen want anders wordt deze wachtperiode een hel. GRRM, haast je alsjeblieft. Het lange wachten begint... dan maar de huidige boeken opnieuw lezen...

Geschreven bij Dance With Dragons

De eerste drie boeken in deze reeks zijn veruit mijn meest favoriete boeken ooit. Dat ik George RR Martin dan ook ooit een 2 sterren beoordeling zou geven had ik zelf nooit voor mogelijk gehouden. Maar ik ben nu toch gedwongen het te doen. Sterker nog, als de geweldige hoofdstukken van Arya, Bran en Davos (slechts 7 hoofdstukken) er niet hadden ingestaan had ik dit boek zelfs 1 ster gegeven.

In tegenstelling tot de vorige boeken heeft de schrijver besloten enige plotvooruitgang achterwege te laten. Waar in de vorige boeken karakters in één hoofdstuk door heel Westeros, door de Dothraki Sea, en door de Red Waste heenreisden vindt GRRM het nu nodig om elke trip tot in uitvoerig detail te beschrijven. Helaas zijn de voorheen zo geweldige hoofdstukken van Tyrion nu veranderd in een reisgids van een vrij oninteressante plek. Net als alle karakters hun uiteindelijke bestemming hebben bereikt wordt het boek te dik en kapt de schrijver het verhaal bruut af met enkele 'goedkope' en niet spannende cliffhangers die hij rustig achterwege had kunnen laten.

Wat het meeste steekt aan dit boek is dat de schrijver er 6 jaar over heeft gedaan. Ik heb dit nooit heel erg gevonden omdat ik de verwachting had dat de schrijver bezig was aan een goed boek. Ik zat er ver naast, dit boek leest alsof het in 1 jaar in elkaar is geflanst. Ook dat het boek geëdit is de afgelopen jaren valt niet terug te zien (veel spelfouten, herhaalde zinnetjes en niet vloeiende hoofdstukken).

Als slotpunt wil ik nog even zeggen dat George RR Martin in een cocon leeft, zelf haalt hij alleen de 5 sterren reviews van enkele kranten aan.. Als een lezer op GRRM's website dan laat weten dat de reviews van fans ontzettend laag zijn claimt GRRM dat die slechte reviews alleen maar door 'trollen' en 'napraters' worden geschreven en dat hij alleen maar fans serieus neemt die hij in 'real life' tegenkomt. Op het kritiekpunt van een fan die zei dat er zo weinig plot in het verhaal zat, reageerde GRRM dat plot niet het belangrijkste is van het verhaal (!) en dat hij zelf liever verhalen leest waar de omschrijvingen juist zo levendig zijn zodat het voelt alsof hij in het verhaal zit. Ik ben bang dat de man het echt helemaal kwijt is en dat het voor mij als een verrassing zal komen als het volgende boek weer op niveau is en binnen 5 jaar af zal zijn.